Kara Soma Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

bıçaklanmıştı şimşekle gökler yarılmış,
üstüme dökülmüştü kanlı yağmurları...
Ayı gördüm, kana bulanmıştı yüzü
yeryüzünü andırıyordu kanlıydı, somaydı
parıltısını toplamıştı gözlerine,
insan yüzüydü sanki kançanağıydı...
Eğrilmiş ağaçlar saçlarını yoluyordu
elleri ölü madenciler simsiyah kokuyordu,
sapır sapır dökülürken mayıs karanlığına..
Rüzgarda dağıtmıyordu gök kapanıktı
karanlığın alın teri, yer altında kalmaktı...
gözlerin tesbihi tane tane soğuk kuyuya
Ocak tıknefesti işçisine nefeslenmezdi..
Sermayenin iğrenç kar pençeleri boğazındaydı.
işçinin dostu işçi olur nihayet farkındaydı
için, için kömür kömür yandığına utandı...
kendisinden ayrırıp verecekler kara toprağa
içinin sevgi arıları dönmeyecek ocağına...
ağzı kuru analar gibi gözlerinde yaş kalmadı
kanıyla beslediği oğulları damarlarında sustu..
geri çevirmeyen yüreğide kana kapandı
rengi meyvesinin rengi kan taneleri laldı
gölgesiz gövdeleri yer altında kaldı...
sustu maden ocağı canlara
kara yastı...
Soma
Yumulan gözlerinde korkunç sırlar kaldı
kaşlarını çatan ocak küle perdelendi
gizlediği ölüleri sessiz derin külledi...
yerüstünde durgun zaman yeraltına inmedi...
kurşun gibi ağır hava
korkuyu yürekledi...
koyu yokluk içinde eridi bedenleri..
derin sabırları bile öldü ve de kömür gözleri..
Hayattan canlar aldı yandı maden ocağı...
Sular gibi bir daha değişip durmayacak
hayatları...
kömürden bir geceydi kül oldukları
hayatın taa dibine son indikleriydi
güneşi çıkarmayacaktı yer altından elleri...
ikiz madenci kardeşler hiç ayrılmamışlar
birbirlerinden
can teslim ederkende canım yoklarlar
kömür karasının karanlığı bile ayıramadı..
gözleri birbirinin içinde elleri gibi kenetlenip
bakakaldılar uzun uzun birbirlerine kapkara...
Can alıp can verdiler kan kızılı havada...