Kara Kuş Şiiri - Esma Atalay

Söylediklerini değil
Söyleyemediklerini duyduğum için varsın.
Çok dik duruşunun ardında
Rüzgarı kendine yön yapmış yaralı bir kuş!
Sana sorsam "kartal" dersin
Dersin demesine de
Yaran kuş yüreğinde...
Dilinden döküleni değil
Gözlerinden feryat figan çıkan sözleri duyarım!

Gözlerin dedim ya, geldi aklıma gözyaşların
Şişelerin puslu diplerinde bile avutamadığın
Çocuk ruhunla sarılmıştın gecenin bir vakti
Bedenimi sımsıkı sararak yüreğime...

Akan gözyaşların sence yaş mıydı?
Yoksa yasın mıydı yarasını kanattığın sevdanın?
Bilmem pişmanlığı mıydı yarım kalmışlığının?
Ya da hesabını bir türlü veremediğin vicdan azabının?

Ben...senin bana yarım, kırık ve eksik
Anlattıklarını değil, kalbinden geçenleri anlarım!

Delişmen, gözükara, cesur ve yiğitsin
Merhametli, akıllı ve duygulu,
Nasıl da çarpışıyor içinde kıyasıya zıt benliklerin
Nasıl da uykusuz kara gecelere bekçi ediyorlar seni!
Nasıl batıp batıp çıkıyorsun yaşam denizinde!
Susuyor, konuşmuyor, anlatmıyorsun
Gözlerimin içinde boğulup of çekerken derinden
Ben kalbin kadar ciğerini de biliyorum
O ciğeri...
Üzerinde her daim duman tüten o ciğeri...
Senin gibi ben de taşıyorum.

Biliyor musun?
Seni değil kendimi sevdiğim için varsın.
Çok yalnız duruşumun ardında
Aşka aşık iflah olmaz bir yaralı kelebek!
Sorsan bana "Zümrüdüanka" derim.
Derim demesine de...yaram kelebek yüreğimde!
Dilimden döküleni değil
Ruhumdan geçeni tenimden tanırsın.
Ve biliyorum
Ne zaman ne zaman tamamlarsam seni
Yaran kapanacak ve kuş olup uçacaksın...