Kara Kız Şiiri - Ziya Arifoğlu

Bir zamanlar çocuktuk,
Annem, babam da vardı.
Kardeşlerim oldu, arka arkaya.
Ve de öldüler kalmadılar bakaya.

Yad ile analım onları,
Tahsin, Bedriye, Ali, Mehmetali...
Annem yıkılırdı üzüntüden,
Bizlerde hüzün doluyduk zaten.

Yıllar yılları kovalıyordu,
Bir gün bir kızımız olmuş,
Adını Asya Teyze Şefkat koymuş.
Sevindik çünkü evimize sevgi dolmuş.

Babanın kara kızıydı,
Ananın da parlak yıldızı,
Ben sevgi derdim ona.
Severdik ailece kana kana.

Büyüdü gelin oldu sonunda,
Ama,baba, ana ahret koynunda.
Ömürler sana olsun,
Hayatın: kısmet, mutluluk dolsun.

Kader neden, bırakmadı peşini,
Kaybetti; dükkanı,evini, işini.
Çok seviyor, çocuklarını eşini.
Allah'a güvenelim o bilir işin.

(9 şubat 2012. Mersin.)