Kara Kız Şiiri - Veysel Gider

Bayburt’tan dönmüştüm ben “ilim” için
“Alim” değildim; bilmem niçin di?
Söyleyeyim size şimdi, bağrım yanık, gönlüm açık
Koşunca bir sinema başına, Hasan Bey’in yolu, aşkın turunda..
Sürekli koşarken o tur canımdı
Sönük kaldı inanın içimdeki bu aşkım
Yok oldu artık Harşıt’ın o gizemli hışırtısı
O köprünün yanında, olmasaydı keşke anılarımda..

Her şey karmaşıkken, ayılıp birden
Koşarak erken erken yolda giderken
Aydın selam verdi işte o an,
Özümü hiçe sayıp, közümü verdim O’na
Dinledim titreyerek, bütün varlığımla
Vurgun bir kuş gibiydim; inanın o anda..

İmam Hatip’ten çıkıp, selam verip, O giderken
Ben güçsüz, sessizce yolda ilerlerken
Yalnızlığımın bende kalan tek eseri
Yine ilgisizken; Ki.. Geliyorum o an; yukardan…
Oğul, çoluk çocuk, toplanmışlardı orda
Karı – kızlar da vardı..
Bu durumda bakabilmek kolay mı sanırsın
Bırakıp sevgimi orda, koştum sessizce
Yukarı çıkıp gönlümce uçarken
Aşkımda o karmaşık tutuşan bu bilinçte.

Bakardım doğuştan güzel doğaya! ..
Attım ayağımı gezdim hep yaya
Anlamak istedim gördüklerimde
Çatırtı değil, sade bir çıt vardı
Takıldı ayağıma…
O’nu düşlüyordum her an
Yine takılmış, yine çekiyordu beni.
Ağaçlar arasından geçmek olmaz ki
Çıkınca yukarıya…
Güneş bana bakıyor; bense hep yazıyorum.

Karakız orda, ben işte buradayım
Yalnızlıklarımla, birlikte uzaklaşırken
Tam karşımda durup
O, orada, sevgi kuşu içimde;
O’da orada işte…

Niçindi, nedendi? .. Bilemiyordum
Önümde, yanımda, arkamda
Çevrem hep dikenle dolmuştu.
Çiçekte yok değil; bol bol..
Güzel dikenler! ..
Renkleri bol çiçekler, meyvesiz bir kuşburnu
Papatyayı bırakır mı?
Binmiş tam başına da: “.. bakınız.” diyordu.

O da zavallı bir anında; Güneş’ten ayrı kaldığında.
Zavallı güzelim dikenler, gereksiz tatlar; güçsüz dizelerde
Beklenen karmaşık o sönük düşler…
O, onsuz; onlar da onsuz; kemirgen sandığım
Gerçek olan o güzel anılarda.

-Gümüşhane Öğretmen Okulu...