Kara Kaplumbağanın Zaman Tohumları

Bir kaplumbağa yürür,
Dünya döner, o adım atar.
"Yavaşlık," der, "acemice bir dans değil,
Zamanın kendisiyle yarışmaktır."
Sırtında taşıdığı kabuk,
Geçmişin tüm kitaplarını barındırır
Her çatlak, bir devrin son sayfası.

Sabah güneşi tepesine vurduğunda,
Gözlerini kısar, mırıldanır felsefesini
"Koşanlar kaybeder, duranlar unutur…
Asıl zafer,
Yola çıkmadan önce yolu sevmektir.
Sonra bir yaprak yer, çiğner saatlerce
Sanki evrenin sırrı dilinin ucunda.

Bir gün sordum
"Neden bu kadar ağır?"
Kabuğunu tıklattı, taşlaşmış bir gülümsemeyle
"Çünkü dünya, hızla dönerken
Ben, düşen her yaprağın hikâyesini sayarım."
Ayak izleri, toprakta bir harita çizer
"Gidilecek yer yok, keşfedilecek anlar var!"

Geceleri yıldızlar ondan öğüt alır
"Parlamak için yanma," der,
"ışığını içinde taşı!"
Uykuya dalarken mırıldanır
"Yarın yine koşacaklar bugünün peşinde,
Bense dünü bugüne ekleyip yarını çiçeklendireceğim."

"En derin bilgelik, en yavaş adımda saklı.
Unutma
Taş bile suya yenilir…
Ama ben, zamanın ta kendisiyim!"