Kara Günlük Şiiri - Arif Toprak

kara günlük

sarışın bir sonbahar günüydü
karanfil kokulu gözleri vardı
gül yüzlüydü
soğuk yağmurlu akşamlarda
birbirimize sokulur
sokaklarda yürürdük usanmadan
saçları yüzüme savrulurdu
rüzgar kıyak geçerdi bazen
ellerimi tutardı
avuçlarında ısınırdım
ezmezdi rüzgar sonra
kıskanırdı belki de
ürpermezdik ıslak gecelerde
bilirdi
sadece gözleri ısıtırdı yüreğimi
sıcacık avuçlarında ellerim

acemice öpüşürdük sokaklarda
kapanmazdı gözlerimiz
utanmazdık
zaten vaktimiz de yoktu utanmalara

sonra sis çökerdi gözlerimize
ayrılığa çeyrek kala
ağlardık
çocuklaşırdık
kaderi mahkemeye verecektik
sonraları
küserdik
ama hakkını veremezdik dargınlığın

buruk bir yalnızlık
peşi sıra takip ederdi bizi
hırçınlamaşazdık yine de
gülemezdik
gözlerimiz yanardı böyle hallerde
sonra barışırdık
bu kaçıncı son olurdu bilmezdik
sonra sarılırdık birbirimize
ellerim ellerinde yeşerirdi
sevgiye tanıktı gözlerimiz

çoğu zaman beklerdim onu
özlerdim
ki beklemeler öldürürdü beni
hırçınlaşır
azgınlaşırdım
sonra geliverirdi
birden sevda türküleri başlardı
tüm caddeler şen şakrak
en sevecen öpüşlerimle karşılardım
çıldırasıya sevdiğimi söylerdim
sanki söylemesem
o an ölebileceğimi

sonra yine gece olurdu
gökyüzü pırıl pırıl
yıldızların göz kırptığını sanırdım
kıskanırdım
sonra yine üşürdük
ki biz üşüsek gökyüzü üşürdü
güneş üşür kuşlar üşürdü
sonra sarılırdık
üşümeler son bulurdu

hiç yaşanmamışçasına yaşandı o günler
sevdalıydık
belki istemeden incittik nazlı kuşları
kent yabancılaşırdı durup dururken
bir sis bulutu kaplardı
tüm sokakları
ve sağanak boşalırdı ansızın
ayrılığın habercisiydi
günlüğüme kara haberler düşerdi
serseri bir mayın gibi
yağmurla beraber ağlardım
ki ağlamalar geri getirmezdi
gidenleri
gözler yaşlı kalırdı yine de
gri bir yağmur damlası sıçrardı yüzüme
geride yalnız anılar
ve ayrılıklar

haziran/99