Kara Gömlek Şiiri - Bülent Araz

Senli geçen günleri sensizliğe teslim edip
Esir düşmekte vardı bu yalan dünyada
O günlere ait kelimelerin hepsi zindanda
Onlarda ben gibi çürüdüler
Kanlı gözlerimden sana artık yaş ta akmıyor
Ömür tükendi bende tükendim
İsyan ettiğimin dünyasına seni seviyorum diye Haykıramıyorum artık
En şahane duyguların yağmur olup aktığı
Çorak gönlümde filizlenen sarı gülümün yağmuruydu gülüşün
Canımın son yongası da alev alev yanıp kül oldu
Yeşil gözlerinde sahtelik
Ölümü hatırlatan güneşin solgun hali
Cennet sanıp girdiğim
Gözlerinden kalbine
Kalbinin derinliklerinde
Çöl ortasında tek kaldım
Canım çekilirken etimden tırnağımdan
Uzat elini bir damla su ver diyemediğim
Son kez görmek ümidiyle düştüğüm sokaklarında adanın
Düştüğüm yerden uzat elini kaldır beni diyemediğim
Düstüğüm hayatım, küstüğüm dünyam, almak istemediğim nefesim
Görmesini istemediğim kahverengi gözlerim
Duyulmayan sesim
Bak bu benim
Bir tek seni olan ben
Hiç bir şeyi olmayan
Arafta düşlerine sığınıp ta kala kaldım
Ellerini gözlerini, sesini nefesini, tenini,
Seviyorum deyişini ateşe verip
Bağrımı yakıyorum böyle
Kaçamadığım bir yersin,
Ömrümün uçurumunda
Yokluğunun rüzgarı bu saman çöpünü savuruyor bak nasıl
Üzerimde şu an doğum günümde aldığın gömlek
Bakıpta göremediğin gök yüzünün renginde
Yarın doğum günüm
Bir gömlek al bana
Bu kez gönderme ama
Rengi bahtım gibi olsun
Ağlatıyorken hasretin
Kanıyorken gözlerim
Yasını tutuğumu anlatsın sana
Giyemediğim kara gömleğim