Kara Ay Şiiri - Adnan Durmaz

geçmeyim ben bu yollardan yiterim
bulutlar şarap tutuşur avuçlarımda
yüreğimi çarpmışım kaldırımlara
nerede yol arkadaşlarım
susmak insanı bitirir
silme efkarım
diltarihin ağaçları hülyasız
parmakları güvercinsiz ipekçi parkı
zafer çarşısında kalabalıklar ıssız
kirpiklerim yanmış
içimde koca bir bulvar cesedi
gülüşü kokan suratlar
ilişkiler tıka basa kurt kıvıldıyor
çürük bakışlar dökülüyor ölgün yüzlerden
tavanı kepmiş dostluklar
bulutu taşa kesmiş aşkın göğünde
tek başına kara bir ay
bar bar bağırasım geliyor
kuşatma altındayım
dört yanım bar
geçmeyim ben bu yollardan
pimi çekilmiş hüznüm
dokunmayın
beterim

başka zamanlardan geldim
anılardan ucu yanık bir yankı
kavuşulmaz ayrılıklar
kaç ceset kalmış şuramda
kolları kopmuş kavgalar
içim dipsiz kuyu yol iz uğramaz
kırık kovalarda kimsesizliğim kanar
yüzümün duvarına çağlar yontuldu
vurulmuş dağlarda ıssız bir şaki
uçurumlara diklenen bir deli çiçek
umudun son mermisi
kıyamet mi koptu
ben mi deliyim
sanki ölüler içinde diriyim

geçmeyim ben buralardan
yiterim
diken bahçesinde yalınayak aşk
fırtınada yol yitirmiş şarkılar
pankartlar delik deşik
çakallar sürek avında
kolluk kuvvetleri –alkolizm- tröst
tecavüz - zından-cinnet
kemirilmiş insanlık
çocuklarını yiyor ortalık yerde
kıyamet mi koptu
karabasan mı
sanki diriler içinde ölüyüm

duvarlar konuşuyor
“ne zaman gelecekler”
ve haykırıyor bulvar
esiyor rüzgar
yapraklar fısıldıyor
“yaşıyorlar…”
“bir çocuğun gülüşünde
bir ananın gözyaşında
suskun öfkede
hançer çığlıkta
ha bire çoğalıyorlar”
cevap veriyorum
“dostlar
onlar döndüğü zaman
inanın yüreğim patlar…”
27.11.2013
ADNAN DURMAZ