Kara Şiiri - Canan Eren

Hayat, içinde tüm canlıların barındığı ve yaşam mücadelesi verdiği
hayat..!
İşte bu mücadelenin yer aldığı hayatın içinden bir gün..
öyle bir gün ki yardım etme duygusun ve yardıma koşmanın verdiği iç huzurun
paha biçilmez değerinin öne çıktığı bir gün. Sonuç nasıl olursa olsun...

__ Puslu bir Kasım sabahında her zaman ki sabah yürüyüşlerimizden
birini yapıyorduk köpeğim Çörek'le..
onu size hiç anlatmışmıydım bilmiyorum..bir insan kadar
akıllı ve dugusal ama bir insandan daha müşfik ve sadık
(pomeranian cinsi) bir köpektir o.

Üç gündür güneş elini çekmişti üzerimizden..
kumsal ıpıslaktı,sanki geceden hüzün yağmıştı sahile.
Önümüz sıra kaçışan karabatakların dışında bir kaç martı
çığlık atıyordu gökyüzünde sanki birbirlerine birşeler anlatıyorlardı...
Birde ayağımın altında ezilen deniz kabuklarının çıkardığı
ses vardı bu yürüyüşte duyulan..

Deniz sakindi yorulmuşçasına,bu gün daha bir soluktu yüzü
kirli beyaz görüntüsüyle gökyüzü de ona eşlik ediyordu adeta.
.. Sahil bir hilal gibi uzanıyordu önümde..
Sanırım tek neşeli olan köpeğim Çörek ti..her önüne
gelen tümseğe ve sahil boyu uzanan evlerin duvarlarına
işaretini bırakıyordu hayli sevinçle..tam da o sevinci bölen
irkilmeyle yürüyüşünü kesti aniden,tuaf sesler çıkarıyordu
durup kokladığı şey neydi? önce onun ne
olduğunu ilk bakışta anlayamamıştım tasmasındaki
ipi asıldım ve kendime doğru çektim gördüğüm karşısında sanki o an
nefesim durdu minicik bir köpek yavrusu uzanmıştı ıslak kumlara
öylece hareketsizce yatıyordu..içimi derin bir üzüntü kapladı
''Ölmüş ''dedim..
ölümü hak etmeyecek kadar,minikti...
işte o miniklikte kıpırdadığını gördüğümde
neredeyse sevinçten çığlık atacaktım YAŞIYOR dedim
YAŞIYOR......bir yandan köpeğimi tutmaya çalışırken ne
yapacağımı şaşkın bir halde etrafa bakınıyordum..
gözlerim annesini aradı ama annesi yoktu etrafta..başında bekledim öylece
çaresizce bir sağa bir sola koşuşturdum bırakıp gitsem aklım kalacaktı
yapamadım... peki nasıl tutacaktım? nasıl
alacaktım o minik yavruyu elime? o koşuşturmacada etrafta bulduğum
köpükten tablayı elime aldım ve minik yavruyu özenle
üzerine yatırdım hareketleri varla yok arasındaydı
ağzı yüzü kum taneleri içindeydi başını dermansızca kaldırdı,
avucumla üzerini örtüp yürüyüşü noktalayarak eve doğru
hızlı adımlarla yürümeye başladım, köpeğim zor yetişiyordu
oda telaşlıydı tuaf sesler çıkarıyor sanki ağlıyor gibiydi
..Eve geldiğimizde hemen bir havluya sardım itinayla kumları
temizlemeye çalışırken ilk titrek o minik sesini duydum
ne kadarda küçük ne kadarda çaresizdi avuçlarımda.. içim parça parça oldu.
Karnı, patileri beyazdı ama sırtı ve başı kapkaraydı işte o anda ona
''KARA '' adını verdim..

Yalnız bir sorun vardı Kara benimle kalamayacak kadar minik, henüz gözleri dahi açılmamış ve mutlak anne sütüne ihtiyacı olan bir yavruydu..aradan saatler geçtikçe ondan ayrılmam daha bir zor olacaktı... geçen bir kaç saatlik dilimde bir karar vermem gerekiyordu.
Annesi gelir bulamazsa işte o zaman ne olacaktı? çay
kaşığıyla bir damla su içirdim, okşadım sevgimi örttüm üzerine artık vedalaşma vaktiydi kurumuş ısınmıştı da....
Kara' yı sardığım havluyla birlikte tekrar sahile indim hala sahil aynı
misafirlerini ağırlıyordu... en azından ısınmıştı,
kurumuştu ve annesine hazırdı diye düşündüm hızlı adımlarla yürürken
gözlerim havlunun arasında ki minik bedene umutla baktı işte
o an hiç kıpırdamadığını fark ettim olduğum yerde çakılı kalmıştım
minik başını okşarken gözlerimden süzülen yaşlar dondu
'' Kara''nın..kara bahtıyla yaşamı avuçlarımda son buldu..

(14.11.2014/Balıkesir/Erdek)