Kar Yağıyor Şiiri - Gözem Başak

Yine kar yağıyor,
Hava ayaza çekti.
Yerlerde bir karış buz,
Kuşlar bile bizi terk etti.

Arıyorlar sıcak bir yer,
Saçak altı, bir ağaç dalı,
Bulunca da birkaç darı,
Doyuyor minicik karınları.

Ya sokaktaki çocuklar – çocuklarımız?
Evinden, yatağından uzak,
Nerde akşam, orda sabah,
Aç, açık her yerde tuzak.

Kim korur kollar onları?
Nerde hani dünyaya getiren sorumluları?
Gazete kağıdı tek ısınakları,
Çöplerde ki ekmekle doyar karınları.

Sıcak evim batar oldu,
Yediğim lokma boğazıma durdu,
Gözlerim yaşlarla doldu,
Dünyaya getirmek bir oyun muydu.

Bu kadar kolay mı ana olmak?
Kocaman bir sorumluluğu sırtlanmak,
Düşünmeden doğurup doğurup atmak,
O çocukların günahıyla yaşamak.

Onların hakkıdır temiz yatak, sıcak aş,
Baba sevgisi, ana kokusu, okşanan bir baş,
Olmasınlar tinerci, serseri, ayyaş,
Dökülmesin gözlerinden inci misali yaş.

Doğurmayın kadınlar bakamadıklarınızı,
Sefalet olmasın onların alın yazsısı,
Düşsün gönlünüze analığın sızısı,
Harcamayın ne olur çocuklarımızı.