Kar yağarken Şiiri - Sebahattin Kaplan

KAR YAĞARKEN

Bu gün yine kar yağıyor
saçlarımın renginde
hafifte bir rüzgar esiyor
aklım gidiyor, taa on sekizli yaşlara
yatsı namazından sonra kar yağışı altında
ve ay ışında dolaştığım sokaklargeliyor yadıma
belki bakarsın pencereden uzak tanda olsa,
belki yüzün görürüm diyorum kendi kendime
bilmem kaç kere geçiyorum sizin sokaktan
ama yok, sen gelmiyorsun, pencereye

bu gün yine kar yağıyor
ayağımda kurşun lastik pabuçlar
beyaz yün çorapları çekmişim dize kadar
başıma örtmüşüm tiftik papak
yalnız ellerim bomboş ve çok üşüyor
senin sıcak sinende ısınmayı düşlüyor
kar taneleri salına salına sokağa düşüyor
neden hiç biri birine benzemiyor ?
tıpkı parmak izimiz gibi veya
senin güzelliğin hiç kimseye benzemediği gibi!

bu gün yine kar yağıyor
artık ha bugün ha yarın gideceğim buralardan
size kalsın karla kaplı sokaklar...
kapansın pencerenin perdeleri sönsün ışıklar
esmesin senin kokunu getirmeyen rüzgarlar
ben göremiyorsam.
kimse görmesin mah yüzünü
gözlerim açık kalsın göremesem gözünü

artık karda yağmıyor
mehtaplı gecede şafak söküyor
davudi sesli müezzin kardeşim
saba makamında sabah ezanını okuyor
‘ esselatü hayrün minennev’ diyor
(namaz uykudan hayırlıdır)
Mümin kullar riyasız mescitlere koşuyor

yine seni düşünüyorum özlemle
Ama sokağa çıkmayı göze alamıyorum
artık tadı da yok, ne mehtabın ne ayın
çünkü ne yağmur yağıyor ne de kar
böyle olunca da özlenmiyor ilk bahar
öyleyse diyeceksin yüzündeki ıslaklık ne;
neden olmuşsun nalan ?
senin hasretinle didemden dökülen yaştır inan