Kar ve Bahar Şiiri - Olgun Albayrak

Tepelerin başına yığılır birden,
Gümüş rengi bulutlar.
Anlarım ki,kar var…
Çamurlu yollar arınacak kirden.
İçimi tarifsiz bir sevinç kaplar.
Ardından müşfik bir anne gibi,
Kıvırcık saçlarımı okşayan kar,
Yağar,yağar,yağar…

Bir anda,
Toprağın üzerinde bembeyaz bir örtü;
Sanki gökyüzünden pamuk sağılır.
Yumuşacık yorganda tanıdık bir gürültü;
Güze kanmış günlerden tüm kederler dağılır.

Altımıza bir naylon,bir kızak ayarlayıp,
Dışarda koşuşan çocuklara karışmak…
Buz tutmuş zeminlerde uçarcasına kayıp,
Bembeyaz tarlalarda rüzgârlarla yarışmak…

Tepelerin başından açılır sonra,
Gümüş renkli bulutlar.
Geliyor nazlı bahar.
Cemreler düşüverir hem toprağa hem suya.
Endamını gösterir masmavi gökyüzü.
Bulutların ardından öyle bir güneş doğar
-ki,baharın görünür kardelene ilk gündüzü-
Kapımın önünde erir kardan adamlar;
Ağlaya ağlaya, azar azar…