Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kar tanesi
Gece karanlık yıldızlar parlıyor ayın ışığla
Yeryüzü gece fenerleriyle aydınlanmakta titrek titrek
Birden gösteri başladı gece bir başka mutluydu artık
Renk renk acıyordu umutluydu yeşil erçiyes
Havayi fişekler dans ediyordu bulutların eşliginde
Kardeşliği yaşıyorlardı geceyle hırçın fişeklerle
Turvanda üç yürek atıyordu mutlu huzurlu gözlerde nem
Özlem dingin lal olmuş izliyordu kendini gizemiyle
Renklerle bulutların dansı bittiginde birden
Kar beyazına döndü gökyüzü mutluluk çıglığı atıyordum
Gözlerimde mutluluk içimde neşe çocuksu şımarık
Bu gece ağlamıyordu geceler inlemiyordu sessizce
..gözlerimde canlandı o kar gecesi... ve çocukluğumun yarı yıl tatillerinin geçtiği Kayseri ve Erciyes tepeleri.. ne güzel bir anlatımdı Sevgili Nejla Özkan..kutlarım kaleminizi :)
Usta kalemin usta yazarını kutlarım
harika bir paylaşım olmuş
paylaşım paylaşıldıkca değeri artar
anlatımı akışı sözleri
okuyucusunu etkileyen şiirlerden birisi
başarılarınızın devamını dilerim
sevdaların en güzelidir,
kirlenmemişliklerden tutunmuştur,
kar tanesi,
adı beyaz sevda...
sevgi ile...güzeldi..
kızıl deli...
Renklerle bulutların dansı bittiginde birden
Kar beyazına döndü gökyüzü mutluluk çıglığı atıyordum
Gözlerimde mutluluk içimde neşe çocuksu şımarık
Bu gece ağlamıyordu geceler inlemiyordu sessizce
Binlerce kar güvercini dans ediyordu hasretle
kanatları kenetleniyordu birbirlerine aşk ile
Küçük minnacık ürkek yürekleriyle umut dagıtıyordu
Nasılda mutluydular takla atıyorlardı birlikte
***
Bu şiiirini çok sevmiştim .. . Havasıdır şimdi :)
diye ...
birkez daha okudum ...
yeniden okumak çok güzeldi
teşekkürler canım ..
yüreğine emeğine sağlık ...
anlamlı çalışmanız terik ediyorum nejla hanım.
Vaşş..! Ne çok yorum almış bir metin..şiir:)
Yazık şiire.
Bu kadar yüklenmemek lazım bence.
Dur şairin profiline bakam hele.. Mutlaka bir nedeni vardır bunca yorumun yoksa niye ha..!
Her dizesi derin anlamlar yüklü şiiri ve
Şairenin temiz yüreğini kutlarım + 10
SAYGI VE SEVGİLER
İNCİ GERMENLİLER
Harika dizeleri beğeniyle okudum.. yüreğinize sağlık gönülden kutluyorum.. sevgiyle kalın.. Halim AKIN
Binlerce kar güvercini dans ediyordu hasretle
kanatları kenetleniyordu birbirlerine aşk ile
Küçük minnacık ürkek yürekleriyle umut dagıtıyordu
Nasılda mutluydular takla atıyorlardı birlikte
Çok harika dizeler okumaya doyamadım.Yüreğinize sağlık.Saygılar sunuyorum...
Erciyes aşkımda benim bu zamanlarda başlar hep.
Yüreğinize sağlık yüreğinizdeki bu sevinci hep yaşayın efendim inşallah.Umutlarınız eksilmesin hayatta.Saygılar benden ümüt güngör
Bu şiir ile ilgili 135 tane yorum bulunmakta