Kar Sevinci Şiiri - Namık Kemal Özdoğan

kar yağıyor
ağaçlara,yollara,dağlara
yüreğime gömülü anılara
bir örtüdür kar
gönül kırıklıklarına
düşsel acıların gözyaşlarına
ne zaman kar yağsa
biraz sevinç biraz hüzündür
kapımı çalan...
kar sevinci...
kimi zaman çocukluğuma bırakır beni
kardan adamlar yapar,onlarla adam olurduk
kuşlarla kuş olur,daldan dala konardık
soğukta buz kesilir,kanımız dururdu,
biz durmazdık...
kar sevinci yüreğimize vururdu,
açlığın,çıplaklığın farkında bile olmazdık
o günlerde herşey beyazdı
kar beyazdı,hayat bembeyaz..
tozpembe icat olmamıştı
karayı hiç duymamıştık.
ve sonra diğer renkleri tanıdık.
beyazlar gitgide azaldı
içimizde özlemi kaldı..
her kar yağışında,
bu özlem tutuşur,
dalar geçmişe,
düşlerimde buluşur,
koklaşırım...