Kar Misali Eriyor Şiiri - Sinan Karakaş

Çuval çuval dertleri sırtlamış gidiyorum,
Ne derdime derman var ne bana el uzatan,
Beni kınayanlara,siz de görün diyorum,
Yaralarım kanarken, çok üstüne tuz atan.

Dertlere tarla oldum, derdi eken ekene,
Kimse dönüp bakmıyor bu dertleri çekene,
Onlar çamur içinde bakar benim lekeme,
Çaresiz insanlara, çok olur omuz atan.

Yoruldum bunca derdi sırtımda taşımaktan,
Ayağım kaymış gibi çıktığım basamaktan,
Geri dönüşsüz yolun bir garip yolcusuyum,
Derman olsa ne yazar, bıktım ben yaşamaktan.

Ayaklarım gitse de yüreğim dilleniyor,
Dert üstüme geldikçe bedenim direniyor,
Öyle görünüyor ki bu dünya benim değil,
Ömrüm güneş altında kar misali eriyor.