Kar Maskarası Şiiri - Barış Pınar Tümer

Bir kış gecesi tanıştık seninle kar maskarası
Yüzüne neler de sürmüştün öyle!
Biraz kış hüznü, biraz kar neşesi
Beni görünce gözlerin,
Çağırdılar kendilerine
Bana sunduğun kar masalına
Kanmaya çoktan hazırdım.

Bütün aşkların tatlı başladığını söyler,
Aşk başlangıçlarını toplardın.
İnsanların en mutlu günlerini çalıp,
Mutlu bir hayat kurardın.
En mutlu olduğun gün ölüp
Sonra tekrar doğardın.
Benden de bir başlangıçtı istediğin
Oysa benim sana verecek başlangıcım yoktu avuçlarımda
Beni anladın
Artık kar neşeni benden almaya başlamıştın
Beraberce toplamaya başladık tatlı aşk başlangıçlarını
Büyüyordu içimizde ve ikimizde
Kardan olan ne varsa...
Ama sen çok bencildin kar maskarası
Doymak nedir bilmiyordun
Bense bu halinden çok korkuyordum.
En mutlu günlerinde ölüp yeniden doğmanı bekliyordum.

Gidiyorum dedin bir gün
Beni sen öldür dedin
Ben seni yaşatmayı seçtim
Ama en çok o gün öldün
Yeniden bir sona gelmiştim sayende
Arkama baka baka gitmek zorunda kaldım
Pek de unutkanmışsın kar maskarası
Beni ne de çabuk unuttun
Anılarımızda yalnız ben kaldım
O zaman düşündüm sen gerçek miydin? diye
Fotoğraflarımızda bile olman gereken yerde yoktun

Yeterince büyüdüm artık
Avuçlarımda sımsıkı tutuyorum başlangıçlarımı
Ama ne kadar istesemde silemiyorum
Bana bulaşmış yanlarını.
Hâlâ gözlerimin rengi biraz kış hüznü, biraz kar neşesi...
Bencil maskara!
Sen de büyü artık
Beni gizli gizli izleme
Ya çık ortaya
Ya da beni unuttuğunu sanayım...