Kar Hep Öyle Yağıyor

kar hep öyle yağıyor
ve soğuyor yavaş yavaş sokağın sıcak kanı;
gecenin o karanlık dudakları sinsice
taze yunmuş çarşafların aklığına değince,
daha koyu öksürüyor bacaların dumanı.

acılardan kaybolurken can evimin bir yanı
ürpererek yüzüm birden kar gibi ağarıyor,
beni korkunç ve en uç iklimlere çağırıyor
belleğimin kuyusundan çıkardığım bir anı:

kulağımda hâlâ diri kardeşimin ‘aman’ı
dışarda kış, içerde o, yangınların içinde;
oysa küçük, hem çok küçük, olsa olsa üçünde,
ama yaş baş tanımıyor kızamığın fermanı

avluda bir üzgün ateş, ateşte bir haranı,
sonra tabut, sonra namaz, sonra mezar, ah ne zor
sanki canım kardeşçiğim mezarında ağlıyor
hele hele soğuklarda, hele de kış zamanı...
kar hep öyle yağıyor.