Kar altında yalnızlık

rüyalarım kurşun kadar ağır
gri bir ten kalıyorum sonrasında............
ve her gün biraz daha uzak bir şehir oluyor özlemin
kar altında ben yalnızlık oluyorum ayrılık düşüyor camlara
toprak yollar oluyorum
gece soluksuz kalıncaya dek
ve birde masmavi üşüyorum........
nereye çekilsem hain bir ayrılık oluyor
ve her gün biraz daha uzak bir şehir oluyor özlemin

kıstırılmış bir hüznü soluyorum
aynalar kaçırıyor gözlerimden urağan bir dehşeti
ve çığlıklar kalıyor zamanın bir yerinde
dizginlerinden kurtulan sel suları boşalıyor esmerliğime
mahcup bir ölümse şarkılar söylüyor durmadan

Vurulan bir karanlık inliyor inkarımı
Ne sızlarken seni ay geceler ne de dağlar vardı
savrulup kirlendiğim şehirlerde
Bir yarım düş ağlıyor şimdi avuçlarımda
gece yarılarına kaçarken terleyip üşüyorum sırılsıklam
ve kimseler olmuyor artık ayrılıp kavuşacağım

kanatlarım üşüyor sessizliği bozan bir çığlık açtığında
çırpınıp düşüyorum kendi bedenime
ay üşüyor dağların yalnızlığında
kanatlarım üşüyor