Kar Şiiri - Rabia Can Ulaş

bizler arka bahçelerde çırpınan birer güldük..
kar yağıyordu kırmızıya ve gülüyorduk..
bilmezdikki bir tek japon aslımız severdi karı ve soğuğu..
bizki bizi çok sevdiğini düşündüğümüz allahın evinde..
güldük ve solduk..
insan eşrefi mahlukattı çok büyüttük bunu içimizde
çoğalttık ve yenildik insana..
bilmedik allahın indinde ultrastriktürel birer soruyduk.
onun bile bizde yanıtını aradığı..
ve denediği bir uygarlıktık..
insanlık biz için değil o yaradan indinde bile büyük bir soruydu..
ne olacak ve nereye gidecek..
ki o özgür bırakmıştı akışı..
merakla izliyorddu..
nereye gideceğiz..
saçlarının ucu kadardık ama kendimizi çok önemsiyorduk..
kitaplar indirdi..ve rehberler yolladı o bile güvenemiyordu..
yolladığı izcilere..
ve o bile sorguladı izcilerini..
ama yanıt bulamadı..insana..
ve izcilerine neden 29 kez evlenirki insan..
ama o güvendi aracısız geleceklere..
ve bazen haklı buldu isyanı izcilerine..
yeterki direkt yolu bulabilsinler..
sevgiyi çoğul değil tekil algılayıp kendine gelenlere..
o boş vakitlerini hep kendini arayanlara ayırdı aracısız..
o da meraktaydı..çünkü..