Kar Şiiri - İlyas Kaplan

tatlı tatlı yağıyor
haykıra haykıra eriyesine denk
derbeder ve hüzünlü
hışırdaya hışırdaya
büküle büküle
kar yağıyor...
defalarca

ışıldayor her taraf
herşeyin başı ve sonu kar
misk gibi kar kokusu var
dağ dağ
tarla tarla
köy köy...
renkler uçuk benzler soluk

sanki en uç göklerden geliyor
sanki yıldızların ötesinden
derinlerden bir uçurumun girdaplaştığı noktadan
çocuk ağlamaları
kadın çığlıkları
imdat çağaları
tek tek
ses ses
belli belirsiz uğultular
ta en uzaklardan
bitik
titrek...

tarifsiz duygularla dolu kar taneleri
ölü bir şehrin üstüne uzanırken dalga dalga
sokakları geziniyor umarsızca
elinde bir kaç yıldız kırpıntısı züleyha
elinde paslı bir ayna
aynanın sırrında yusufun buğulu nefesi

kış güneşi susarak yalvararak
kah damlarda kah pencerelerde
gizli bir elem duyuyor sanki
yalnızlığın sırrını içinde saklayıp
nefesleniyor tükeniyor bir sarhoş gibi
bir kaç duman
bir kaç kadeh yudumluyor
bu bir azap
bu bir meczup çılgınlığı

arşın şifresi iniyor
topraktan toprağa merhaleden merhaleye
başına bir yıldırım inmişcesine yalpalayıp
her an acıların en dayanılmazını yaşıyor
en uzak yerlerden bile duyulacak bir sesle
gördüğü
işittiği
kokladığı
dokunduğu her nesne

nerdeyse ahalinin tümü üşüyor
soğuktan sular bile sızlıyor
ağlıyor avazlıyor
eflatun
gri
ak renkli bir fırtana
solmuş
yıpranmış perişan
boğuk bir sesle konuşuyor
ruhunu sarmış beklenmedik bir hastalık

gökleri yaratan
şehrin üstünü kuşatıyor
efsane savaşlara at süren o eski süvarilerle
ağırlaşmış bulutlardan ha düştü ha düşeni var
sicim sicim
pelte pelte kaldırımlara
dal dal bembeyaz kesilmiş ağaçlar
öksürükten boğuluyor

uzaklardan bir rüzgar esiyor
yüze göze çarpıyor kar taneleri
evlerde tat yok
sokakta tat yok
dalgalar karışıyor birbirine
şehir bir zamandan beri keyifsiz

bütün ihtimaller ihtişamlı bir masaldan iktibas
içinde kar kokusu
kar rengi
kar uğultusu var
mevsimlerin en kutlu deminde
yeni bir serüven başlıyor

redfer