Kar Şiiri - Vahdet Dunca

Kar

Hayatı karşıladığın zaman ellerinle
Yumruğa çekmeye başlar yavaştan
Gün gelip de gurbet ellerinde
Özlersin yağmayı kar misali

Kışlar getirir şu hayatına
Soğuk, acımasızdır; seversin
Zamanla buz keser de yüreğin
Beklersin donmayı kar misali

Aşk baharı gelip çatar
Anlarsın ki yaşanacaklar var
Sonunda farkına vardığında
İstersin erimeyi kar misali

Nice sağanaklar vardır eskide
Geçmiş denizler getirir aklına
Ne boralar atlatmışsın ama
Silersin geçmişi kar misali

Sonra birden gelen umutsuzluk
Ve çaresizlik bedenini kuşatan
Daha önce hep açardın ama
Denersin solmayı kar misali

Hislerin anlamsızlaşır bazen
Karışıklıklarla boğuşursun
Kaybetmekle bir seçim yaptığında
Seçersin bulmayı kar misali

Her sevda bir yol bırakır aslında
Gidişler hep iz iz sıralanır
Çareyi gitmekte bulsan da
Bakarsın kalmaya kar misali

Sevdirdiği kadar ağlatır insan
Sen de sevdiğin kadar ağlayacaksın
Dönüp de hüznüne baktığında
Ararsın gülmeyi kar misali

Haykırmak isteyecek kalbin
Bir gün sen de taşacaksın
Kabuğuna, kabına sığmadığında
Bilirsin sinmeyi kar misali

Söyleyeyim, hiç mutlu olmayacak
Aşk dediğinle parçalanacaksın!
Aklın başına gelirse eğer
Girersin toprağa kar misali

Öyle gitmekle kalmak arasında
Yahut ölmekle sevebilmek.
Biraz gülmek aradığında,
İnersin yollara kar misali

Yollar hep yokluğun habercisi
Biraz da gölgeyle bağlantılı
Zamanını bulup güneşi çaldığında
Habercisidir göklerin kar misali

Gölge: Yaşamında yokluk şekli
Yok olabilmek isteyeceksin
Denizler kar tadına baktığında
Hükmeder hayata kar misali

Tutam tutam sevda gelir aklına
Uykuyu sen de ölüm sayarsın
Yorgunluğun benliğini vurduğunda
Yumarsın gözlerini kar misali

Hep umutsuz değildir aslında
Kış –kara kış- mıdır hep?
Gelecek mevsimler beyaz olursa
Bakarsın yarına kar misali

Gül kapısını kapatıp da ruhunun
Hayalçalan’ını ararsın o karın
Sonunda tüm renkler siyâha çalar
Seversin geceyi kar misali…

Pürsiyâh