Kaptırmış Kendini Adam. Şiiri - Mehmet T ...

Bir gece ansızın
Bulutlar arasından
Sıyrılıp geceye
Heybetli heybetli.
Geceyi aydınlatırken ay.
Ve ışık sinekleri
İntihara atlarken.
İşte öyle
Yani aniden
Ay yüzlüye
Kaptırmış kendini adam…

Olsun demiş önce
Önemsememiş işte.!
Her geçen zamanla
Az daha
Az daha
Nakış nakış işlenirken yüreğine
Aşkın gergefi
Şarkılar mırıldanmış
Islıkla tempo tutmuş
Kanıksamış işte
Sevmenin girdabına
Kaptırmış kendini adam…

Umursar mı diye
Düşünmemiş bile
Olsun demiş
Belkide ilk ama
Böylesine sevmelerde olsun yaşamda
Bende öyle severim
Umarsız, karşılıksız
Sormam bile demiş
Sormam bile diyerek
Sevmelere..
Kaptırmış kendini adam…

Sevilenler vardır
Sevildikçe daha bir güzelleşirler
Daha çok daha çok sevsin isterler…
‘ki bazıları da;
Birben varım sanır
O olmaz ise
Aşk olmaz
O olmaz ise
O adam olmaz sanır
Dünya durur
Ay düşer
Sanırlar…
Şairi ise:
Şiirlerinde öldüğü gibi,
Ölür sanır
Oysa önce şiir perisi ölür
Sonra heceler, kelimeler
Şiir diye bir ley kalmaz
Bilmez ‘ki..
Onu dünyalar güzeli yapan
Aynalara dost eden
Seven yüreğin yani
Şairin verdiği
AŞK tır…

Bazen kelimeler yetersiz kaldı mı?
Cümleler susar kalır…
Ne kadar anlatmaya çalışılsa da
Anlatamaz adam.
Şair olmak ister
Olamaz işte..!
Sadece ve sadece
Bir tek
Bir tek kendinin beğendiği
Birkaç dize yazabilir
Ve derler ona
Aptal aşık
Önce aşka
Sonra..
Şiir denen anafora
Kaptırdı kendini adam…