Kaptan-ı derya Şiiri - Öznur Küçüker

Kaptan
Belki unutmuşsunuzdur diye söylüyorum
Her Cuma aynı yerde buluşurduk
Ve ben onbeşinde genç kız
Siz onyedisinde ayçiçeği
İki tren nasıl ayrılırsa
Biz iki ırmakçasına kavuşurduk

Kaptan
Gözlerinize baktığımda denizler durulurdu
Ve bir gülümseyişiniz
Yeniden feth ederdi İstanbul’u
Dudaklarımızda kelebekler uçuşurdu
Ellerimiz yeni kıtalar keşfederdi
Elleriniz, ah o elleriniz
Beni ben yapar, beni kendimden geçirirdi

Kaptan
Karanlıkların önemi yoktu sizinle
Çünkü sizin adınız aydınlıktı
Güneş kıskanırdı bizi birlikte
Hatırlar mısınız
Çiçekler bile kızarırdı
İstanbul tepelerinde
Ve biz erguvan ağacı renginde
Güneşin kıskançlığını arkamıza alır
Öpüşür
Gülüşürdük

Kaptan
Denizlerimizde fırtınalar kopar
Aşkımızın limanlarına sığınırdık
Ve kaybolmuş iki balık misali
Hep aynı kayalıklarda sıkışırdık
Beni sevmiyor musun kayalıkları
Tabiki seviyorum yosunları kurtarırdı bizi
Ve tekrar koyulurduk yola
Resmimizi çizdirerek yakamozlara

Kaptan
Baharda papatyalar açar
Ve siz bana beyaz ve ince sesinizle
Papatyalara bak seni kıskanıyorlar derdiniz
Gülümserdim onbeşimde
Kuşkusuz o resim
Hayatınızda görebileceğiniz
En masum aşkın gölgesiydi

Kaptan
Uçurumlardan aşağı bakar
Ellerimizle birbirimizi iterdik
Bilirdik en büyük uçurumların
Gönlümüzde durduğunu
Ve bedenlerimizin fani
Aşkımızın ebedi olduğunu

Kaptan
Belki unutmuşsunuzdur diye söylüyorum
Benim adım manolya
Sizin adınız ayçiçeğiydi
Ben solardım bana dokunduğunuzda
Ve her öpüşünüz beni yeniden diriltirdi

Kaptan
Ben arkanızda yürür
Siz rotamı çizerdiniz
Rotamız kaybolunca
Gülümserdiniz

Kaptan
Ben size aşıktım
Siz denizinize
Ben size taptım
Siz kaderinize

Kaptan
Siz galiba unutmuşsunuz çoktan
Bense düşmüşüm aşk denilen uçurumdan
Ne bekleyebilirim artık eski Cumalardan
Beni sürüklediğiniz yanlış rotalardan
Bir gülümsemeniz yeter
Kurtarın beni kaptan.

(İstanbul, 17 Ekim 2005)