Kaprisli Menekşe Şiiri - Aslı Kaprol

Hücum edin siz sokaklara
Koşun, kaçırmayın kalabalıkları
Ahlak adına cezalandırın
Düzen için saldırın
Yakın, yıkın
Bana ne!

Pencerenin önünden bakarım
Gülemem bile size.

Benim mücadelem doğamla.

Tabiatın gökten yağdığını sananlar
Benim kendimledir en çok savaşım.

Böbürlenen sizler anlamazsınız
Amansızdır benim sancılarım.

Sizler çatı altlarında saklanır
Camekanlardan bakarsınız
Benim bir günüme bile
Dayanamazsınız.

Bilir misin sen insan
Ne demektir siper etmek
İncecik gövdeni
Deli rüzgarlara?
Rüzgarın da delisi var mı deme
İnsanın olur da, rüzgarın olmaz mı
Delisi, akıllısı?
Kırılmamak için dayanmak
Çığlık bile atamamak
Nasıl yıpratır, acıtır.

Kopup savrulan arkadaşlarının
Ölü yüzleri görünür bir an
Ölene kadar da seninle kalır.
Yaşadığına bile pişman eder seni
O bir tek an!

Bir damlacık su için
Günlerce yanarsın.

Ne demektir, bilir misin
Bilinmez günlerin bekçisi olup
Öylece açmak
Bilinmezliklere…

İsteyip de solamamak
Mutsuzken bile çiçeklenmek
Her bahar döngüsüyle
Rengarenk salınmak
Kahır koksan bile
Mutlu sanılmak.

Belki de koparılmak var
Kaderimde…

Bir çocuğun parmak uçlarında hayatım
Ne kadar yumuşakmışım diye
İkide bir hoyratça okşuyor beni hergele.
Kim bilir?
Doğanın yapamadığını
O minik eller sonlandıracak.

Sen nereden bileceksin benim korkularımı?
Önemlisin, insansın sen, ne de olsa
Büyük işlerin vardır hep senin.
Ben mi?
Adını bile bir başkasının seçtiği
Hercai denilen bir menekşe.
Senin pencerenin önünde
Bir saksıya hapsolmuş
Kaprisler içindeyim.
Sen çiçek istedin
Canın çiçek çekti diye
Bir camı mesken tutan ben
Şiir dediğiniz bu yerde
Direnmek adına
Yapabildiğim tek eylemle
Kendi kendime
Söylenmekteyim.