Kapında Şiiri - Şemsi Nur Karabela

Gülmeyi öğrenirken sağanaklardan,
Sana yakalandım çıkmaz sokaklarda.
Islanınca açıldı yokluk kelepçem,
Göğsü kızıl kan ağaran sabahlarda.

Yanmayı öğrendim gölgede seninle
Ateş oldu İbrahim’in gül bahçesi.
Seninle susuz boğulmayı öğrendim,
Kayboldu kuyudaki Yusuf çehresi.

Göremem kâğıtlardaki duyguları
Beyhude okumaktan çabuk yoruldum.
Kays’lar gibi hissetmek ne denli uzak,
Hâlbuki ben de o cevherle yoğruldum.

Pervane nedir? Kimin nesidir Mecnun?
Anlamam gönül bahçesinde güllerden.
Vuslata ölüm diyen hicran gibiyim,
Korkarım sevda taşıyan cümlelerden.

Yaşadım bir hayatı senden uzakta
Yakınında haşrolmak ne güzel hayal
Rabbim bu arzuyla alsın nefesimi
Sen de ümmetim diye beni gölgene al

1993