Kapımız her zaman açıktı herkese

bizim şehrimizdeki tüm sokakları tanırdık
sıcakta tüm gölgelik yolları bilirdik
gölgeli ağaçların altındaki serinliği
güneşin nereden doğduğunu,
batışının nasıl bir lezzet kattığını akşamlara
denizin dalgasını, lodosunu ve de martı seslerini

birkaç sokak sonrası hayatı yakalamak isterken
çoğu zaman üstümüze kapanırdı günün yorgunluğu
boğazımıza tıkanan lokmaları yutamaz hale gelirdik
en çok inanmışlığımızca yanılgıya uğrardık…
ne lazımsa nefes almak için
tutunmak için hayata...

açılan kapılardı belki de bizi birilerine kavuşturan
hep bir yerde kesişiyordur nedenlerimiz
kapı aralıklarında kış korkusu yaşayan yoksullar gibiydik
hep ürkek yaşardık yarınları
köşe kapmaca oynayan çocuklar gibi hep ebelenirdik
kapılar kapalı beklerdik sevdiklerimizi
yarım kalan sevdaları

kalabalıklar arasında sıkışıp
dışarıda kaldığımız
bazen hiçbir yere ait olamadığımız anlarda
karanlık sokaklarda bir endişe sarardı içimizi
bizi kucaklayacak, ısıtacak evler arardık
hep bir kapının açılacağını düşleyerek

tokmağını çaldığımız eski kapılar vardı
kolu çevirmeden arkasında ne olduğunu göremediğimiz
göremediğimiz ne dramlar vardı kim bilir
çoğu zaman soğuk ve acımasız...

kapımız çaldı mı mutlaka merak ederdik
duyduk mu zilin sesini hep birlikte heyecanla koşardık
gelmesini istediğimiz insanlara ardına kadar açardık kapılarımızı
kapımız her zaman açıktı herkese
kaç kimseyi gülümseyerek karşılamışızdır...

bize ait olmayan, içeriye ait olmadığımız
bir yerden içeri girmek zorunda olmak ne zor işti
uzun süre çaldığımız ziller,
açılmayan kapılar vardı
zindanlara açılan kapılar vardı
kasvetli ve karanlık
içeriye girdiniz mi çıkması çok zordu

içeriye girip sıkıca kapattığımız kapılarımız vardı
içeride bize ait yaşanmışlıklar vardı
bize ait her ne varsa
odamız, koltuğumuz, elbise askımız…
sabahleyin aceleyle bıraktığımız çay bardaklarımız
sabırla dönüşümüzü bekleyen bulaşıklarımız

akşam içeriye girebilmek için
sadece bir mekana ait olmayan kendi içimize açılan kapılar vardı
kulağımızın zil sesinde olduğu anlarda
hızlıca çarpılan bir kapı sesiyle gidişini duyardık sevdiklerimizin

sadece bildik şehrin rüzgarına doğru ağlardık
derin düşüncelere dalmışken ansızın ambulans sesleri ile irkilirdik
giden büyüğümüzün ardından hırpalardık kendimizi
onsuzluğa alışırdık acılarımıza ,özlemelere ,hasretlere
her gün sonrası,bir öncekinin üstüne yığılırdı…

bir yaşam biçimiydi
yaşadığımız yerler, evler ,bahçeler
yaşadığımız şehir sokaklar caddeler
anılarını içimize gömdüğümüz zamanlar
eskiyen nefeslerimizin kaybolduğu dün
terk etmeye kıyamadığımız hatıralar

redfer