Kapılar Ve İtiraflar

Bazen kusura bakmak lazım
Bir kapıyı öyle sert kapatmalıyız ki
Ardından dönüp bakan olmasın,
Çünkü bazı eşikler, yarası kabuk tutmuş
Bir fotoğraf gibi açılmamalı yeniden.
Darılmak da bir nevi sevmektir aslında
Kendi iyiliğini, başkasının gözyaşına tercih etmek.

Susmak yerine bağırmalıyız bazen,
Yutkunulan her kelime bir çocuk gömülür içimize
Ve o çocuk, bir gün yıkılmış duvarların altından
Kırık bir oyuncakla çıkagelir.
İçimize atmak dediğin, kırlangıçları kafese koymaktır
Oysa gökyüzünü susturursan, fırtına olup taşar.

Bazı kapılar vardır, kilitlenmelidir
Belki de o odada büyüyen çiçekler zehirlidir
Ve sen, köklerine sızan ilacı fark etmezsin
Ta ki yaprakların döküldüğünü görene kadar.
Kapatmalıyız, çünkü bazen iyilik
Kendini bir bıçak sırtında saklar.

Suskunluğun kırılgan camına dayanmak yerine
Bağır ki sesin, yıllardır biriken tozu dağıtsın.
Bir nehir nasıl taşları aşındırırsa
Öfke de öyle yumuşatır katı gerçekleri.
Unutma taşımak zorunda değilsin
Seni çamura çeken her çığlığı.

Kapattığın her kapı, bir çocukluk resmidir
Zamanın köşesinde solmuştur.
Bırak perdesi inik kalsın, toz tutsun camları
Çünkü geri dönüp bakmak,
Tırnakla deşmektir bir yarayı.
Ve bilirsin
Kanayan şey, aslında hiç iyileşmemiştir.

Bazen kendi sesimden korkmalıyım
Korkmalıyım ki duvarlar yıkılsın, aynalar çatlasın.
Şimdi
Kapattığım her kapı, yeni bir yola açıldı
Ve anladım ki kimi zaman vazgeçmek
Kendini, bir daha asla vazgeçmemek üzere sevmektir.