Kapıda Gülerken Görsek Ağ Yari

KAPIDA GÜLERKEN BULSAK AĞ YÂRİ

Varsılsan keremsin yoksulsan verem
Haberin var mı aç biilaç yatandan
Olmayan dert bağlar,olan dört; kirvem
Bir lokma ekmeğe kendin satandan

Sen çalış, çabala; tutup el yiye.
Bir kuru can, elden gidecek diye;
Karun’a kul olup çöplenmek niye;
Sormaz isen ne farkın var hayvandan

Dünya çiçek, bizse bir kovan arı.
Çalışsak, bölüşsek hep yarı yarı.
Kapıda gülerken görsek ağ yâri;
Desem, olur muyum yârden yarenden?

Ne varlığa yaslan, ne yoğa hırslan.
Her şeyin ortada, saf, ayan beyan.
Hesapla, kitapla olan aşk yalan;
Desem, olur muyum candan canandan

Geleni, gideni, olanı görmek.
Herkes eşit olana kadar vermek.
Korkusuz, tasasız bir ömür sürmek;
Desem, atar mısın kardeş kervandan?

Yaşam ki dağlar da türkü söylemek.
Dinini, tinini özgür eylemek.
Amentü’müz sevmek, çalışmak, bilmek;
Desem, kovar mısın beni obandan

Ne ben, senden üstün; ne senden ayrı.
Kul oldun, kan oldun; oldu mu hayrı?
Bu sınıf kavgası bitmeli gayrı;
Desem, kopar mıyım kardeş, zamandan?

Dilimizde sevgi, ekmeğin emek.
Her bir lokmayı helalinden yemek.
İnsan saran, soran, paylaşan demek;
Desem, vermez misin bir hak harmandan

Git derim gitmezsin, yola gelmezsin.
Yaşamın anlamı nedir bilmezsin.
Yüz yıl ömrün olsa, yüz gün gülmezsin;
Desem kopar mıyım söyle tabandan

Sana din iman, kendine han hamam,
Hani paylaş derdi, Ayeti Kelam!
Nerde kaldı, Elham’daki o anlam?
Böyle mi yaşardı Eshah-ı Kiram?
Desem, çıkar mıyım dinden imandan?

‘Düş! ’ dersen, gerçeği hadi sen söyle.
‘Yaş! ’ dersen; kan, kavga olur mu böyle;
Bir yığınsın, birleş de olur eyle.
Desem, döner miyim söyle peymandan?

Mahmut NAZİK 13 12 2010 Mersin

Peyman: (Far.) Yemin, ant.