Kapı Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Bazen doyasıya nefret,
Bazen doyasıya sevgi...
İki tarafımdan çekiştiriyor duygular,
Tam orta halli takılacakken.
Tam kurtuluşa erecekken,
Yakamı bırakmıyor seninleyken sensizlik.
Hiçbir şey eskisi gibi kalamıyor.
Yaşacayacağız illa ki bir curcuna.
Ayağına takılacak bir taş mutlaka yanı başında.
Ya hayat tökezletiyor, ya ruhun...
Onun da bir ortasını bulamadı ruhum.

Çağırmadan gelse çağrılmış olan,
Hatırlatmadan hatırlamış olsa hatırlatılmış olan...
Bir de mecburiyet olmasa içinde,
Tadı damakta kalır,
Tükenmez muhabbetin lezzeti...
Hele o aşk var ya o aşk...
Tükenirse namerttir aşık olan.

Kalbim bir girse o kalbe,
Ne fedakarlıklar var o yerde.
Ne tahribatlar var çiçekler ekilecek yerine.
Mutluluklar paylaşılacak halbuki...
İmkan yok...
Kapı ardına kadar kapalı...
Yürek gönüle kadar açık-cesarete-
Ama imkan yok...
Kapı ardına, önüne, yanına kadar kapalı...
Aç kapıyı ben geldim.
Aç da kal cesaretime hayran.
Aç da mahşere kadar inanma ama aşık ol!
Aç da mahşere kadar alay et ama aşık ol!
Aç da mahşere kadar ''Sevmiyorum!'' de ama aşık ol!
Aç da mahşere kadar küfret yüzüme karşı ama aşık ol!
Yıllar sonra izleyeceksin bu sözlerimin filmini.
Kötülerimi bir kerecik bırakıp,
İyilerimi hatırladığında anlayacaksın,
Bana olan gelecekteki aşkını...
Kahkaha at bu söylediğime...
Nolur kahkaha at!
Sonrasında boşa giden yıllar için,
Gözyaşlarımız durmayacak çünkü...