Kapı Şiiri - İsa Yılmaz

vedaları hiç sevmiyorum
mahşerde görüşürüz diyorum
sessizce
hakkını helal et demeden gidiyorum
aşk affetmez biliyorum
ok yaydan çıkmışken
sırtımı dönmeksizin yürüyorum
kalbime saplanıyor
kırılınca acıtan yanı içte kalıyor
geçmiş en büyük cellattır, diyor
dökülen kanlarımı içiyor
aşk acımıyor
a'raf hiç bitmiyor
unutmak isterken hatırlanıyor
aynada bırakmış gözlerini
korkum hiç geçmiyor
ihaneti tanır ve yakar diye
gözlerim bir başkasına bakmıyor
bir mezar taşı gibi
cennetin kapısında bekliyor
bir adım öteye hiç geçmiyor
kalbim günahlarından arınmak için
af dilerken hiç konuşmuyor
boynunu bükmüş bekliyor
affeden vazgeçer sanıyor...

15.06.13