Kapattım kepenklerimi.
Kervanlar uğramasın artık.
Ne ben hancıyım, ne sen yolcu. Kaç sürgüsü varsa sol yanımın, çekmekle kalmayıp, çivi çaka çaka kilitliyorum gelen geçene.
Gözlerinin duvarına astığım ne kadar nazar boncuğu varsa, bir daha takmamak üzere kırıyorum mavisinin en ortasından. Varsın hepsi toplanıp değsin yüreğinin en kıymetli köşesine. Korkmuyorum artık. Zaten kaybedecek pek de bir şeyim yoktu gözlerinle verdiğim savaştan başka. Ordusunu kaybetmiş yiğit komutan, korkar mı ölmekten? Ölüm yürekte şehadetken...
Varsın olmasın aynı evin anahtarı cebimizde. Aynı çocuğun sesine uyanmayalım gecelerce. Duvarımızda aynı kareye sığmasın gülüşlerimiz. Varsın göz bebeğinde kalsın heyecanım, varsın yaralı kalsın canım.
Önemli değil demek isterdim, cümlenin sonuna üç nokta koyup. Ama önemsizler çırıl çıplakken, o kadar önem alacak ki şimdi üstüne, yokluğunu gönlüme fırsat bilip... Hangi yastığın kılıfında kalmışsa saçın, gelişine ümidimi kesene kadar o yastığa benim yasım. Ki ümit kesmeyi bırak, yokluğunda kesilen soluğuma bile çaktırmıyorum özlemini.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta