Kapatın Işıkları Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Eski bir melodiyim, dudaklarda unutulmaya yüz tutmuş.
Aynalarla konuşuyorum;
boşlukta asılı duran zaman avuçlarımdan kayıyor.
Tuzla buz oluyor mazi,
küller içinde büyüyen çiçeğin kokusu burnumda,
koynumda siyahi acılar...

Paslı bir saat,
yırtık resimler,
kırık kadeh parçaları,
titrek bir mum alevi,
geceyi bölen yalnızlık uğultusu...
Ve yine sensizim.
Sessizliğin içindeki "sen"ler kulağımı kanatıyor;
gözümden düşüyor yıldızlar.
Hıncahınç bir acının başrol oyuncusuyum.

Kirli, pis...
Çocukluğuma inat,
gülücükler yerleştirmeye çalışıyorum yanaklarıma.
Kalbe kazınmış acıların gölgesi, karabasan gibi basıyor geceye.
Ve ben dikiyorum dilimle dudağımı,
konuşmasın diye; bu kaçıncı yalvarışım?
Oysa konuşmak, hatta gülmek en çok çocuklara yakışırdı...

Dudak kenarlarımda ihanetin parmakları,
gözlerim rayından çıkmış tren,
ve dilimi yutuyorum.
Sahi, konuşsam ne değişecek?
Kapatın ışıkları; uyumak istiyorum...
Kapatın; ben daha çocuğum.
18.09.2024 09:25