Kapat Gözlerini Şiiri - Yorumlar

Odamdayım, sabahın 5i. Yanımda boşluğun gözleri bana dikili. Benliğim kaplamaya çalışıyor bıraktığın boş yeri. Oda sessiz, oda karanlık, oda yalnız, oda sensiz..
Düşünüyorum. Düşünüyorum başka bir kadınla vakit geçirdiğini, onun saçlarını okşadığını, düşünüyorum onu öptüğünü, ona dokunduğunu, düşünüyorum tenine benim kokumda başka bir kokunun sindiğini, onunla birlikte olmanın sana zevk verdiğini düşünüyorum. Düşünüyorum... Duygularım yenik, sususuyorum. Ben sustukça her şey üstüme daha da bir geliyor. Bu karanlık, bu acı, bu sessizlik, bu sensizlik... Alamıyorum hırsımı, vuruyorum, kırıyorum ve en sonunda sessizliğime dönüyorum, ağlıyorum.
Hayal kırıklarım, kalp kırıklarım, kabullenişlerim... Her şey boğazıma düğümleniyor. Ne gözyaşlarım anlatıyor acılarımı ne de içinde bulunduğum hastalık hali. Sen yokken acı veriyor her gece ve her yeni doğan gün bir kez daha ölüyorum içimdekilerle.
İçimdeki kırıkları kimse bilemez. Öylesine derinki acılarım. Ruhumu yağmalayan sessizlik, gecenin bir yarısı dudaklarımı kesen bıçak kadar yakıcı. Öyle ya, kanayan gözleri umursamaz dokunuşlar. Duyuyorum bedenimin iniltilerini. Kıyıda köşede kalmış küçük acılarla geliyor sessizlik çığlık çığlığa. Ardından ufak bir ara....
Dudaklarının arasından çıkan duman gözlerinin hazzını gizliyor ve bir duvar örüyor aramıza. Gördüğüm ama kabullenemediğim bir duvar. O duvar ki güneşimi söndüren,ı şığımı alan. O duvar ki her gece beni bir kez daha intihara sürükleyen! Son nefesini çektikten sonra sigaranı gömüyorsun mezarına. Duvarları yıkıyor ve ardından benliğime girip kayboluyor.... Devam ediyor her şey kaldığı yerden. Bir el yokluyor tenimi ve usulca 'kapat gözlerini' diyor sevgili...
Gözlerimi kapatıyorum. O sırada sen, arzuların getirdiği aşkla titrediğimi sanarken, ben içime akıttığım yaşlarla bir kez daha ölüyorum. Ve sen bir kez daha görmezlikten geliyorsun her şeyinle bir kenara ittiğin benliğimi.
Gözlerimi açıyorum. Bitti işte her şey! Yasakların getirdiği korkuyla, acıyla, aşkla düşlemeye bile çok uzak olduğum, bana bir ömür gibi gelen, oysa sadece 3-5 dakikadan ibaret olan o zaman dilimi işte böyle bitti! Sen kalkmış cebindeki son sigarayı yakarken, ben içimde kalan son umudu sonsuzluğa bırakıyorum. Yon boyunca uzun sessizlikler, kesik cümleler ve cevapsız kalan sorularla boğuşuyorum. Elimden gelen bir şey yok... Susuyorum... Tek bir seçim yapmak zorundaydım o an. O da ardıma bakmadan yürümek. Evet... Gerçekten hiç ardıma bakmadım. Çünkü artık herkes gibiydim ve kendime verdiğim sözlerin hiç birini tutamamıştım. Yoluma devam ettim. Merdivenlerden indim yavaş yavaş. Artık acelem yok. Öyle ya zaman oldukça hızlı zaten!