Kapadokya Şiiri - Ayşe Paslanmaz Peri Kızı

Efsanelerin var bin yılı aşkın,
Geçmişten bugüne yol Kapadokya
Suyun ab-ı hayat, çağlayan taşkın,
Sonsuzluğa akan, sel Kapadokya.

İnançlı insanlar, korunmuş gelmiş,
Dağlara ev yapmış, içini delmiş
Seni mekân kılmış, yüzleri gülmüş
Şefkatle uzanmış, el Kapadokya.

Sıra sıra vardır, güzel bağları,
Bir başka heybetli, yüce dağları,
Sevgiyle örülmüş, gönül ağları,
Muhabbetle dolu, dil Kapadokya.

Ününü çok duymuş dünyada herkes,
Gören hayretlerde, kesilmiş nefes,
İnan ki Ürgüp’te her şey çok enfes,
Burcu burcu kokan, gül Kapadokya.

Gün batar ufuktan, ne hoş izlenir,
Dağların ardına, tül tül gizlenir,
Ortahisar gizem dolu özlenir,
Beyazlar içinde, al Kapadokya.

Ne şehirleri var, altında yerin,
Oymalar işlenmiş, kayaya derin,
Derinkuyu’nun da toprağı serin,
Gezen turistlere, bal Kapadokya.

Doğa harikası, bir başka Zelve,
Göreme görene, eylerken cilve,
Kahve köpüğünde dans eder telve,
Gecenin koynunda, tül Kapadokya.

Avanos’ta çanak, çömlek yapılır,
Biter bitmez elden ele kapılır,
Her dinden orada Hakk’a tapılır,
Tarihi kuşatan, kol Kapadokya.

Eren canlar sanki bir sevgi seli,
Hacıbektaş’taki, o büyük Veli,
Kim nur aramışsa, uzanmış eli,
Sevgi ırmağından göl Kapadokya.

Yağmurlar yağarak, setleri arar,
Coşkun akarsular, toprağı yarar,
Bir ana kucağı, şefkatle sarar,
Koca çınarlarda dal Kapadokya.

Nevşehir cennetten bir köşe sanki
Duygular yücelir, öyle bir an ki,
En büyük güzellik, sende inan ki,
Sürmeli bir kızsın bil Kapadokya.

Peri kızı der ki, çok âşıkların,
Bir bitmez efsane o toprakların,
Büyülü atmosfer tüm ufukların,
Hep böyle muhteşem, kal Kapadokya.