Kaos Şiiri - Ayla Korkanç

Bir arpa boyu yol alamamak günün kaosunda.
O, bende bende.
Sessiz ağlamak, için için ağlamak.
Kederden, boğazını sıkan bir düğümle boğulmak.
Yudum suyun onda olduğunu bilip, uzanamamak.
İşte sessizlik!
Kesseler beni şu an canım acımazmış gibi.
Dışarısı hayatını yaşarken sen,
kararan duygularına yapışmış,
bedenindeki kopmayan acıyı kime anlatırsın ki?
Başkasına doğal gelenler,
sana boş ve yalanken,
konuş konuşabilirsen
uyu uyuyabilirsen,
gül gülmeyi hatırlarsan.
Ben her şeye geç kalmışım.
Geriden gelip geleceğin yolunu bulur muyum?
Kabuslardan uyanıp,
sabahı koca bir nefesle içime çeker miyim?
Konuşur muyum?