Kanserli Şiiri - Kağan İşçen

romansı bitik cılız delikanlı
sabaha kaldırımları hazır
öyküsünden kurtulmaya gelince
resimlere gömülü sırtı yamalı
çiçeği canını yakmaya hazır
sosyalist mektubunda cigara külü
okunsun diye ölmeye hazır...

gün su bardağında keklik kanı buğusu
son telgrafı yağmurlu bir geceye tek sır
trenlerin son yolculuğunu sek kıskandı
sayfaları şımarık şiir kitabından kuğusu
kendi caddelerine üzgün ve kuzeyli uyur
öğlen sonu civarlarında belki yoksul akşamdı
yağmurlarına dargın bir ahmet kaya şarkısı...

kapıların yalnızlığına dair sorular çözüyor
gökkuşağıyla boy ölçüşmeye hazır masaldan
kesin tebessümünün eşiğine kalmaya geliyor
bakılmamış bir ufuktan güzele yoruyor aşkı
gözlerinin suyuyla paslanmış sabahsız mazgaldan
büyüttüğü çiçeği dilsiz çocuklar adlandırıyor
her şeye en yakın anda ama en uzakta...aşkı...

sıkıntılı yıllardan pencere kenarlı tek özlemdi
farklı zamanlara çekilecek denli değişken acıda
iyimserliğe sayılmamış yıldızlar gibi asiydi
anlaşılması imkansız sanılan tanısı sak ayrıntıda
ağlaması kanserli bir ankara yazından kalma tutuk
yastığıyla uçurumları arasında bağlaçsız o ikindi
yeni bir aralığa sığınmaya hevesli eski bir soluk...

sopranosu ölü bir bahçede perdeleri yırtık kumaşlı
mürekkebi kurumamış sessiz ışıltılarda arınmış
ekmek kırıntıları biriktiriyor kuşlara uzak dağlı
sağır bir geceden arttırdığı rüyalarından çoğalmış
geç bildirilerde koyu harfli ve elden düşme ağrılı
vakitsiz çaylara düşen umutlara içten kırpık kırpık
ateş uçlu anımsayışlarda içine kapalı kandan sağılmış...