Kandıramazsın Şiiri - Celal Işık

Gönül gülüstan ım,yaprak dökerken,
Beni bir gül ile kandıramazsın.
Şu yüreğim,alev,alev yanarken,
Öyle bir su serpip,söndüremezsin.

Canımın Cananı,gitti bir kere,
Sürgünüm el oldum, doğduğum yere,
Mecbur bırakıldım,gurbet ellere,
Göçüp de gideni döndüremezsin.

Gurbet yedi baharımı yazımı,
Bir tabip azaltmaz yürek sızımı,
İşte sel eyledin iki gözümü,
Kopan tufanı mı durduramazsın.

Bir gülü saklayan hardı, dikendi,
O gülün derdiyle bülbül tükendi,
Sırtımda gam yükü belim bük'endi,
Bükülen belimi doğrultamazsın.

Gurbete gidenin vaylar başına,
Üç öğün de zehir katar aşına,
Karışıp boğuldum kan göz yaşına,
Acı feryadımı dindiremez'sin.

Celal der ki kah ağladım,kah güldüm,
Ben bir gül misali sarardım, soldum,
El ayrılık diyor,deme ki öldüm,
Öleni geriye getiremezsin.

.