Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
direncine bağladım
yoksa sen de dayanamazdın
şiirin şiirine
Bu şiiriniz bu gün Taka Gazetesi Şiiir Takası sayfamda yayımlandı...
selam ve sevgiyle...
Madımak'ta yananlar...Sizi nasıl unutsun bu yürek! Bin kere sizinle yanan yürekler nasıl unutsun sizi?
Madımak
Odalarda yalnızım
Etrafım yanık kokusu
Ejderha olmuş nefret
Üzerime ateş püskürtüyor
Annemin emzirdiği sütün kokusu burnumda
Yanık et kokusu yerine
Bağırıyor
Yavrum dayan
Dayanmak ne mümkün bu nefrete
Yavrularada kıyarlarmış meğer
nefret bahçelerinde
sevdalarda kururmuş
Gönüldeki sevdalarının tükenmişliğinde
Havaya asılı kalırmış çığlıklar
Gün ağarmasını bilmezmiş
Ölüme birkaç basamak varken
Merdiveni uzatanlarsa ölümün ta kendisi ise eğer
Akif Tütüncü
Sayın İspir, ben buradan herkese sslendim ama , sesimi duyuramadım. Bu saçmalıkları beğenen: sözüm ona şiirden anlayan(!) birkaç sefil, anladığını idda ederek, beni cahillikle itham etmek suretiyle, kendilerini Şair zannedenler veya, şiirden anladığını zanneden, zavallılara acıyorum.
Kendimce karar aldım. ve saçma şiirlere yorum yazmayacağım.
İİmgeymiş efendim, ne imgesi, düpedüz saçmalık. İmge bile anlaşılır olmalı. Anlaşılmayan imgeler, bana göre imge değildir.
Sevgili İspir, düşüncelerini paylaşıyorum ve destekliyorum.
Sevgi ve saygılarımla.
Kanayıp Coşku
Gözlerinin irisine sarınıp yattım üşümedim Şiire belenip çiçek tozlanınca uçtum güzel O,imgenazlara çimenin yeşiline, doğasına doğumun ekildim özsuyum titretti toprağı havada 'velvele' çiçek giyince yenlerini çatlayınca toprak dodağını göğü ağzını açınca fırtına beynimden kesti iniltiyi Acıya değdirdim dilimi hesap sordum anka kuşa varana ve mühürledim ve soldurmadım gülümü dalgaların kırıldı zinciri birle üşümedim, titremedim, hissetmedim körüklenip aktım şiire...
Ne şiire benziyor,nede nesire benziyor.Şairin ödül alması değil,günün şiiri köşesine asılan şiirin edebi bir değerinin olması önemli bence.Şiir asarken önemli şairleri ayağa düşürmemek lazım.Buda belli eğitim,bilgi ve beceriyi gerektirir.Her çocuk başbakan olamıyor.
Müslim Çelik
Bu arada bu güne özel ölenleri rahmetle anıyorum.
Kimsenin yaptığı kimsenin yanına kar kalmaz.Tarih tekerrürden ibarettir.
Saygılarımla....
SİVAS ŞEHİTLERİNE SAYGIYLA...
12, 16, 17, 18, yaşlarında,
Gelinciğin en güzel baharında...
Adınızı yazamadım uçan küllere,
Uçurtmalara oyuncaklara,
Allı pullu balonlara
Çocukça haykırışlara
Kuşların son şarkısına
Mevsimlerin sevdasına
Küsmüşüm nedense,
Çünkü yer yok artık sevgilere,
Güzel yarınlara....
Çiçek ektim bugün,
Biri SERPİL, biri BELKIS,
Biri MENEKŞE, Biri NERGİZ,
Ölümsüz çiçek adları gibi...
KORAY’ım tomurcuk,
Henüz 12 yaşında,
El sallamak isterken geleceğe,
Çiçek çiçek açacaklar
Karanlıktan özgürlüge....
.....................................................
Sivas katliamı, sönmez yüreğimde,
Bir yağmur seli gibiyim bugün,
Güneş ağlarken hep içimde...
Günün şiiri olmayı hak eden şiirlerin hiç değilse biraz özellikleri olsun diliyorum...
Burada şaire ne diyem seçici kuralıdır sözüm.
Başarılar.
yanlış anlaşılmasın
isyanım şairlere değildir...
yüreğinde hiçbir ışık göremeyenlere...
devekuşu misali yaşayanlarıdır...
savaşım güzel insanlık ve yaşamak savaşıdır...
her zaman her yerde...ve her platformda...
unutmayacağım...unutturmayacağım...
kızıldağın isyancı baharından....
kalbimin sancılı yerinden yeniden....yeniden....
Bu şiir ile ilgili 27 tane yorum bulunmakta