kaybettim...
bir umudum vardı inandığım dünyada
onu da kaybetmişim hayatın çıkmaz sokaklarında
kendini kaybetmedikçe hiç bir şey kaybedilmez diyordum ya insanlara
ben kendimi çoktan kaybetmişim bu savaşta
yüzümde güneşten bir parça sıcacık ışık kalmışta
Sen gittin ve
Ben bittim
Çok şeyimi kaybettim
Önce hayata olan inancımı
Sonra mutluluğumu kaybettim
Sonra hayata gözyaşlarımı verdim
Ruhla beden bir arada derler ya
Tamamen palavra
Ne ruhum bedenime sığabilecek kadar aciz ve küçük
Ne de bu beden bu deli dolu ruhu
Zaptedebilecek kadar çevik
Bedenim dünyada evet
Seni sevdim ben
Senin deniz coşkusunda ki
Kalbini
Mis gibi olan deniz kokunu sewdim
Ben senin bakışını
Deniz burukluluğunda ki bakışını sewdim
İçimde bir alev topu oldun şimdi
Düştüğün yeri yakıyorsun
Sana derdimi anlatmak istiyorum
Eğer anlatırsam bu alev düşüp seni yakacak
Anlatmazsam da düştüğü yerde
Beni yakacak
bu yokluklarda;
ayağım kayıyor uçurumlara
saçlarım savruluyor rüzgarlara
gözlerim dalıyor ufuklara
ve yabancı bir rüzgar yarimi çalıyor uzaklara
Hadi sevgilim tut yine ellerimden
Öp beni yine gözlerimden
Sar sevginle beni yine en derinden
Ruhuma çektirdiğin acı da daha ne istiyorsun
Bu bedenden
Hazan yağmurları yağıyor şimdi yüreğimde
Duygularım öyle bir düğüm olmuş ki
Her açmaya çalışımda kesmek zorunda
Kalıyorum.
Hangi yolu denesem
Kendimi bir çıkmazda buluyorum
bir düşün tam ortasındayım
yaprak yaprak dökülen bir sonbahardayım
sensiz var olmaya çalışan yokluklardayım
özlemle sesi bile duyulmayan soluklardayım
oysa ki bir çığlıktı sessizliklerim
saklama gözyaşlarını
giderken bende kanattın bir yarayı
gözlerimden aldın ya baharı
şimdi saklama gözlerinde ki acıyı
biliorum belki sende gitmek istemedin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!