Kanayan Ses Şiiri - Poyraz Özbey

Bir taş gibi fırlattım kalbimi
kırıldı, paramparça –
dağılan parçaları toplamadım,
bıçak gibi bıraktım olduğu yerde.

Çünkü bazen sevmek değil,
kanamak gerekiyor.
Bazen susmak değil,
göğü yırtarcasına bağırmak gerekiyor.

Ben sustukça büyüdü çığlığım,
ben sustukça çürüdü ellerim.
Artık şefkat değil,
gözlerimden ateş istiyorum.

Ey yara, saklanma benden!
Kabuğunu değil, altındaki
kıpkızıl hakikati istiyorum.

Ben acıyı sevmek için değil,
onu zincirlerinden kurtarmak için geldim.
Beni yakacaksa yakmalı,
ama külümü rüzgâra değil,
yüzüme savurmalı!