Kanayan Kalp Şiiri - Dileğin Özgürlüğü

Onu içtim
doğar doğmaz.
Oydu tenine
ilk değdiğim
kadın.

Aç yaygaralarıma
emzik oldu
dört açılmış
kulaklarıma pamuk
tıkar gibi.

Ne zaman gözlerimi
kocaman açsam
geceye
yumuşak elleriyle
örterdi
göz kapaklarımı.

Bana geceler boyu
seni seviyorum
diye fısıldardı
bilip de
ne dediğini
anlayamadığımı.

Biraz büyüyüp de
ayaklandığımda
gezmelere giderdik.
Oysa yola çıkarken
elini uzatırdı elime
şeker uzatır gibi
bayram günü kapıda bitiveren
ufaklığa.

Yemeğimi yapar
sadece elleri kadar
temiz ve lezzetli
soframı kurardı
Ve her yemeğin sonunda
sofrada
soğuk kalbinin
kalırdı kırıntıları
bizse dökerdik
kirli bir çöp
poşetine.

Zaman geçti
Devran döndü
Gün çattı
Duydum
biçare bir çocuğu
sevmenin
yol kenarına atılmış
aç bir dilenciye
gülümsemek kadar
kolay olduğunu.

Duydum
sevginin
bir tek sevgiliye
duyulduğunu.
Aşkın
yalnız
bir kalpten
doğduğunu

Ve çok acı oldu
ama
gördüm
babamın ben
anneminse
içimde büyüttüğüm süsen
olduğunu