Kanayan Şiiri - Halil Yılmaz Hıtmiye

Zaman, karlı doruklardan
Çorak topraklara gürül gürül
Delicesine akan bir ulu ırmak
Çağları delen, değiştiren
Krallar, imparatorluklar deviren
İnsanın yetmediği, yetemediği
Ölümlülüğün ölümsüzlüğü tek kavram
Yeleleri ak, huysuz bir kısrak
Değişmez değişmezliği akmak
Zaman kavramı olmasa, dursa
Gücüm yetse, elim ulaşsa
Zamanı tutsam, durdursam diyorum
Pembe, kızıl kara saçlarından
Ve seni, başlangıcı ve sonu olmayan
Zamanlar boyu, acı bir resim gibi
Hayal etmek, beklemek
Sonsuzluk gibi seni, sensiz yaşamak
Gülmeyi unutmuş, yaşama küsmüş
Bir çocuğun ürkek bakışlarında
Titreyen dudaklarında
Yolu olmayan ıssız, uzak köylerde
Geçit vermez, karlı dağ başlarında
Sabahsız gecelerde
Cıfıt karanlıkların köşe başlarında
Acılarda, ağıtlarda
Bir adım sonrası, kopası kıyamette
Çiçeğe durmuş tohumda
Buz gibi gülüşlerde, sıcaklığını yaşamak
Hasret kaldığım dostluklarda
Seni özlemek, riyasız bakışlarda
Yunus gibi kimsesiz, garipsi ölümlerde
Seni çıldırasıya, ölesiye sevmek
Düşlemek ve beklemek
Seni düşünmediğim
Yaşamadığım an, yoktur yok
Beni düşündüğün an bilesin ki
Ben de seni düşünüyor veyaşıyorum
Çünkü sen, sen içimde bir yarasın
Hep yara, hep kanayan
Kendimi, kalbinin coşkun ırmaklar gibi çağlayan
Berrak gözyaşlarına bırakıyorum
Ve ancak o zaman yaşadığımı sanıyorum
Damarlarımdaki kan
Seni gördüğüm, düşlediğim an
Kanım buharlaşıyor kanım
Zamanlarımın ve sevdiğim bütün güzel kadınların
En dehşetlisi
Sen içimde bir yarasın
Hep yara, hep kanayan