Kanatsız minik insan

Dünden bugüne uzanıp
Arada bakınca insana
Şu soru geliyor aklıma
Büyümesini beklerken
Bir türlü tütmeyen
Umutların arasında
Ne kadar küçülebilir daha ?
Filmi biraz ileri sarınca
Çok yeni bir Ağustos`ta
Bir söğüdün kucağında
Sararmış otun bağrında
Gölgede ağır uykusunda
Mışıl mışıl bir masalda
Çok uzun zaman sonra
Ağarmış saçları; karışmış,
Bir yeşil örtünün altında
Gizli sırlarla yıkanmış
Sarıldığı beyaz çarşaf
Gönülden unutulduğunda
Bir avuç çiçek solmuş,
Saçılmış dört yanına...
Her yandan toplanan
Taşlar da hazır dünden
Örtü kalkıyor aniden
Ayağa dikiliyor, uyanık
Koşuyor, dört yangına
Su saçıyor güya
Öfke taşmış ağzından
Nasıl da dolduysa
Konuşuyor, avazınca
Neşeli bir türküyle
Ete karışmış korkusunu
Diliyle kokluyor
Yüreğini eliyle yokluyor
Dinliyor ama dinmiyor
Kokusu çıkıyor elbet
Çizikler her yanında
Derin iç yaralarından
Ters dönen devrandan
Başlar bulanmış ondan
Dört dönüyor yalandan
Gözler ölümüne kapalı
Yüzler çirkin gülüyor
Kim görmek ister ki
Daha kolayken gömmek
Bu toprak ondan mı
Bir avuç ancak kalmış
Sustukça susadığımız
Yurtsuz, yuvasız kalmış
Bu köksüzlükte, umutsuz
Nasıl büyüyeceğiz biz!
Artık arkasına saklanacak
Suçsuzluğuna da kanılmış
Küçük bir bedenimiz de yok
Etrafımızı koruyup kollayan
Kanatlanmış melekler de...
Şeytana zaten gerek yok!

Yılmaz BEKTAŞ