Kanatsız Melekler Şiiri - İlknur Köknar

Sen hiç gözlerinde güneş açan bir melek gördün mü?
O minicik elleriyle hayata tutunuşuna şahit oldun mu?
Azimle adım atmak nasıldır o bilir, sen bilir misin?

Bilir misin, her çocuk gibi oynayamaz o, ama güler, naz eder bazen de hırçın
rüzgârıyla gezer. Ağlasa dağ dile gelir, gülse doğa şenlenir duyabildin mi hiç!
Ya sağırlığa şahit olabildin mi, hani seni duyabildiğin ama onun hiç duymadığı
yavrum seslenişini anlatabildin mi? Anlayabildin mi sessizliğini, o muhteşem
orkestra içinde çalarken kulağını dayayıp dinleyebildin mi?

Görebildin mi başındaki hareyi, bedeninin biçimsiz oluşu ürküttü mü seni, ama o
senden hiç ürkmedi. Aksine boşluğa uzattı zayıf kaslarıyla tutmak için seni.
Korktun acıdın, halini gördükçe şükrettin, evet sen sağlıklı geldin hayata,
aklınla-bedeninle iyi işler için iyilik için kullandın mı sana bahşedilen hazineyi.
Kimbilir nasıl gördü gözlerinde kendini, bir gülümseyişten uzak tutup ekşittin mi
suratını. Hangi insan onun devasal yalnızlığını doldurabilir veya nasıl onu da
hayatın içine alıp sende varsın diye bağırabilir!

Aşkların vardı senin, yalnızlığın, ayrılığın ve maddiyatının zayıflığı asıl zenginliğin
gönül olduğunu o zenginlikten bir damla versen devasal yalnızlığında bir renk
olacağını keşfedebildin mi? Belki vaktin yoktu, özür olarak kabul ettiğini görmek
için gören gözlerin kördü. Her şey belkilerin arasına sıkışmışken, ellerin sevgiyi
tutup ömrüne dağıttı mı? Bak kendine ne sen sendesin ne de ben bende…

O güzel melek, melekler annelerine armağan olarak geldi. Merhameti, sevgiyi ve
hayatta her şeye rağmen dimdik yürüyebilmeyi öğretmek ve öğrenebilmek için
güzelliği sen neden yoksun hayatta ben neden insanı arıyorum aynı elbiseyi giyen
canlarda…

21/09/2007-01:54 –İlknur Köknar