Kanatsız Melek Şiiri - Güven Tekin

Sahte baharların çiçeği gibiydi ömrüm,
Gencecik bir fidanken soldu yüzüm.
Hayallerimi dağların ardına attım,
Bir gün kanatlarım çıkarsa uçar, alırım.

Gurbet ellerde kalabalık içinde yalnız kaldım;
Sevenim çokmuş gibiydi, yalnız kaldım.
Yüreğimde kocaman açılan, kapanmayan yaralarım,
Sessiz çığlıklar içinde kayboldu ömrüm.

"Bir garip geldi geçti," diyecekler;
"Koşmasını, yürümesini unutmuş, emekliyordu," diyecekler.
Geceleri sırdaş yapmıştı kendine;
Acıyarak bakacaklar, sana söylemeye kimsenin gücü yetmeyecekti.

Üstüne dertleri yıkılmış yeryüzünde,
Gülmeyi unutmuş gözleri;
Yüreği yaralı bir kulmuş dünyada,
Kaderine küskün biri geldi geçti, diyecekler.

Ölüm dolanır dilinden bedenine,
Son nefesimde bile yürümek isterim hayallerime.
Dermanım yok nefes almaya;
Kurumuş ağacını kesmişler, diyecekler.

Afet oldu bedeninde, görmez oldu gözler;
Bütün bedeni sarsıldı, yerle bir oldu.
Tutan olmadı koca dağın ellerini,
Yerle bir oldu sessiz sedasız.