Kanatlanış Şiiri - Sophıa Phılo

Gözümü kapattığımda yüzünle karışık bir karanlık varsa ve hayallerime robot resmin işlenmişse senden çıkışım yok demektir..
Taa ki bende kanıtlanan sevginin kanatlanmasına kadar...
Manevi ellerin gerçek yüzümde avuçlarına almış da beni seyrediyor,
Kızmak için bahane arar gibi ama sevgime inanırcasına,inandırarak bakan gözlerle...
Bense kendimi hayaline bırakmış gözümü açmaktan korkuyorum...
Nefes alış verişlerimde bile sansür var,söylediklerine harfiyen uyuyorum...
Herşeyin farkındasın sen kıpırdamayan dudaklarımı okumadan,gözlerime bakmadan,hiçbir tensel temasla sırtın dönük benden kaçarken bile bana doğru koşuyorsun...
Benim zıtlığım ikimize de yetiyor aynı kutupta olsak bile...
Bütün anormallikler cazip geliveriyor,sıfırı nimet sayarken...
Kendimi eksilerde buluyorum yokluğunda,bir hiç bile olamıyorum...
Annem,babam bile öksüz olmamam için yetersiz kalıyor...
Yüreğim seninle değer kazanıyor,bütün istatistiklerim aslında bir,hepsi maksimum sevgi,minimum sensizliğe tahammül...
Her'ben'dediğimde arkasından ben söylemesem bile bir'sen'duyulsun istiyorum...