Kanatlanan Şiiri - Kağan İşçen

zakkum kırmızısı sevecen palmiyelerin eşliğinde
uykusuzluğumu okşuyor haylaz hırıltısında belediye otobüsünün
proleter bir temmuz öylesine içine işliyor ki bakışlarımın
yalnız ılık saç tellerin kalıyor aklımda zamandan yana...

kanatlanan
acı anılarımın dilimde bıraktığı bir son şiir gibi
kanatlanan
yaralı yolculukların eksik yorgunluğundan kalan
yoğun ve epik kopukluk duygusu
düğümler çözülür
üzülür boşluk
nihayet
yanağına üşüşmüş alalı bulalı kirpiğinin gölgesinde
izdüşümü kaypak umutlar devşirmek düşer şairliğime...

duraklarını kışkırtıcı sanıyordum çocukluk ezgilerimin
oysa karmaşası varmış bozuk düzen bulvarlarımızın
evrenin bittiği yerde devam eden güzelliğinin pervasız anaforunda
duraklayamam sevgili ekmek teknem

kanatlanan
sevmek üzerine bölmem zamanı dağınık parçalara
gün doğumu:aynı buluta bakma tesadüfü saati
ara:tozlu yol çiçeklerinden birinin solmuş sarı taç yaprağının en kırışık olanı
gün sonu:en arka en köşe terli ve yapayalnız ve pencereye vuran görüntümün bile
özlemesi ruhunu okşama isteklerime şaşkınlığını

çareyi başka kentlerde aramak kendini beğenmişliği yoktu
sakat ve düşkün bir yazın ortasında da olsam seninle aynı kentteydim
pazar sessizlikleriyle dolu odamda şiirimin gürül gürül kaderiydi
düşünmek adımlarının sıklığını...

kanatlanan
çakılmışlığı beynime
attığın her adımda kente daha çok bağlanmışlığımın
kanatlanan
yeryüzünün adım adım adımın altını çizmen olması sanki
kanatlanan
gökyüzünün nefes nefes adımın üstünü çizmen olması sanki
kanatlanan
sensiz temmuz yükü
ömür mengenesinin arasında
bağırmam iç kanamalı özgürlüğümü
omuzlarındaki mahçup ürpertiye esirliğimi...