Kanamak Şiiri - Kenan Alkan

saat gecenin 12 si.
yürek değirmen taşı,
alıyorum gönül albümünü elime.
başlıyorum yapraklarını
bir bir çevirmeye.
her çevirdiğim yaprakda bir kan
düşüyor avuçlarıma,
tenim acıyor,
insanlığım ağ
lı
yor..

sonra
bir resimde takılıp,
asılı v
e
riyorum.
akrebi duran saat gibi
zaman duruyor..
zaman 12 eylül!

gülümsüyorum buzdan
nefesim -buz kıracağı- umutlarıma değer,
devam ediyorum yaprakları çevirmeye.
parmaklarım kanıyor,
kanıyor
parmaklarım…

parmaklarımda DERSİM,
DİYARBEKIR,
EDİRNE,
TÜRKİYE’m kanıyor!

o an;
örs oluyorum,
çekiç oluyorum.
örsle çekiç arasında yürek.
vuruyor,
vuru
yor,
vuruyorum!
ben den
bir ben çoğaltmaya çalışıyorum.

umarım
gün düştüğünde geceye
değirmentaşı emeğe düşer.

yani diyeceğim o ki dostlar!
kanamak acıda verse tene,
yaraya dokunmak gerek
DERSİM olmak!
MARDİN olmak!
EDİRNE'deki çocuğun
kirpiklerine
dokunmak gerek.
unutmamak
ve
unutturmamak için kanamak gerek..!