Kanama Şiiri - Kaan Kılıç

gidiyorsun ya şimdi depresif sokaklarla
yeryüzüne inip de tekrar göğe yükselen
azgın bir çıvgın gibi egimle giderdin ya
öyle perişan öyle acırım ki ardından
çıvgınlı bir sagnak sonrasında
kuraklaşan bir toprak ne kadar acıyorsa..

gidiyorsun ya şimdi katranlı cigarayla
kıvılcım saçaraktan tutuşan sigaralar
gibi çekildikçe ciğere küçülürdün ya
öyle hırpani öyle sızlarim ki ardından
sigarayı tutuşturan kırılgan bir kibrit
sönerken ne kadar acısından sızlarsa..

gidiyorsun ya istigfar ederek haşa!
cehennemden sürülen tövbekar iblis kadar
sürülüp yeryüzüme uzaklaşırdın ya
öyle perişan öyle agririm ki ardından
münkirini yakmak için harlanan bir cehennem
tövbekarın ardından ne kadar ağrıyorsa …

gidiyorsun ya homurtulu bir sonbaharda
yapragını terkeden saçkıran agaçlar kadar
damarlanmış yapragını toprağa kusardın ya
öyle perişan öyle savruldum ki ardından
çürümeye yüz tutmuş kuruyan bir yaprak
dallarının altında ne kadar savrulursa…

gidiyorsun ya çatlatıp kabugunu soysuzca
yarasını yetim koyup kanatan kabuk kadar
çatlatıp çıbanını fışkırttın ya dışarıya
öyle perişan öyle kanadım ki ardından
nekahet döneminde bekletilen bir yara
kabugundan fışkırırken ne kadar kanıyorsa…

işte hala acır hala sızlar hala agrır
hala savrularak kanarım ben ardında..