Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hangimizin kanadı kırık değil ki , hangimiz kanat çırpar özgürce ? hüznün hakim olduğu etkileyici bir şiirdi Kutlarım Canan hanım ..Adaşım hüzünler uzak olsun yürekden..Nicelerine
Sevgiler naif yüreğinize
Teşhisi zor bir vaka, hekimler bilemedi
Kanadı kırık kuş söyleyemiyor suskunluğunun nedenini
Yalnızlık mıydı yoksa var mıydı başka derdi
Ah bir bilseniz yüreğinin gizlediklerini
Orada öyle büyük hayaller var ki
Hey siz, göklerde kanat çırpan dostları
Ancak siz bilebilirsiniz belki .......................// Ben bu anlamlı,duygulu,hüzünlü şiirinizi okumadan önce her zaman yaptığım gibi önce , sizinde hayat biyografinizi okudum..Zaten ilk orda okuduklarımla sarsıldım,çok da üzüldüm..ama..iradenize de hayran kaldım..Onca badireler atlatıp,ayakta kalabilmek,ve sizin için en yakınınızdakiler bile yenilgiyi kabul etmişken,sizin hayata karşı tek basınınıza dım dik durup mücadele etmeniz..ve o savaşı,o çelik gibi iradeyle kazanmanız..Ne kadar övülse inanın azdır. Geleyim yine bu oldukça anlamlı,duyguların hüzün ve dert yumağı olduğu,okurken hayli etkilenip,hüzünlendiğim efkarlı şiire..Benim nazarımda, yaşanılanları,sanki bire bir okuyucusunada hissettirebilen,oldukça etkileyici,gerçektende övgüye layık güzel bir şiir..Ama ben derimki; Yapacağımız en güzel şey,hayatın gerçeklerini kabullenip,yaşadıklarımızla,yaşanılacaklarla kabullenip,kendimize daha fazla dert yapmadan,içimizi karartmadan,elimizden geldiğince hayatın güzelliklerinden nasiplenip,günümüzü gün etmek..Yazılan yazgıyı değiştiremiyeceğimize göre..!
Haksizmiyim Canan Hanım.?..Bence bizlerin en çok ihtiyacı olan şey..Küçük şeylerden de mutlu olabilmek. Sizi ve güzel şiirinizi tebrik ediyor,hayatta her arzunuzun gerçekleşmesi temnnilerimle,selam ve saygılarımı iletiyorum.
duygu yüklüydü..güzeldi ..şiirdi.
Değerli Arkadaşım Canan Hanım..,Değerli eseriniz çağrışımlar yaptı bende kuş dediğiniz kendiniz mi?yoksa bir tanıdığınız mı?bilmiyorum ama çok lirik bir sorgulama insanın yüreğinde ince bir sızı bırakacak tonda...varsa hayalleri umudu eksik etmesin o yaralı kuş aydınlık şafaklar doğacak tır elbette ...yüreğinize kaleminize sağlık selam ve sevgi ile.
kaleminize sağlık..tebrik ve sevgiler.
Yalnız ve çaresiz adımlarından aşınmış
Kaldırım taşları şahittir buna
Onlar bile ıslanmış gözyaşlarından
Ve yorulmuşlar yalnız adımlarından
-----Canan hanım eğer bir sevgi kervanjınız varsa mulaka yanı başında bir de dert kervanı vardır , çok güzeldi duygu ,sevgi ve sie yüklü kutları saygılar sunarım
Kanadı kırık kuşun halinden ancak kanadı kırık bir başka kuş anlar...
Duygu yüklü., içten yazılmış bir şiir...
Şiir yüreğinize sağlık Canan Onuş...
Kanadı kırık kuşun dizelerde uçması gibi bir şiir .Canı günülden tebrik ederim arkadaşım.Selam ile..
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta